از بيان ادبي تا تصوير سينمايي بررسي و تحليل ويژگي‌هاي روايات مناسبِ ادبي براي به‌تصوير درآمدن

روايت تصويري، به عنوان رسانه‌اي قدرتمند، پرطرفدار و تأثيرگذار، نوعي هنر روايي است كه شايد بتوان آن را ادامة منطقي سنّت روايت‌گري كهن دانست با اين تفاوت كه از ابزارهاي مدرن بهره برده‌است. در عصر حاضر، با آمارهاي تأسّف‌بار مطالعه در كشورمان، بهره‌گيري از آثار ادبيات كلاسيك فارسي در سينما و به‌خصوص اقتباس از اين آثار مي‌تواند مخاطبان را به مطالعة اين گنجينة غني نيز علاقه‌مند سازد. البته بايد اذعان كرد كه همة روايات ادبي ظرفيت تصويري شدن ندارند. در اين پژوهش، شاخصه‌هايي را كه يك متن روايي ادبي بايد داشته باشد تا به كارِ فيلمنامه شدن بيايد واكاوي نموده‌ايم؛ اين شاخصه‌ها را مي‌توان در پنج عنوان «حركت‌محوري به جاي ديالوگ‌محوري»، «غناي بصري روايت»، «داشتن پيرنگ قوي»، «اتّكاي روايت بر امور حسّي به جاي امور انتزاعي و دروني»، و «پايان‌بندي و گره‌گشايي مبتني بر حركت به جاي پايان‌بندي كلامي» خلاصه كرد. در آخر نيز اقتباس و برداشت آزاد از آثار ادبي، به گونه‌اي متناسب با ذوق و زبان مخاطب امروزي، به‌عنوان راهكاري در بهره‌گيري از ادبيات فارسي در فيلمنامه‌نويسي پيشنهاد شده‌است.