«معني شناسي مرگ و تنهايي در شعر جليل صفربيگي»

معني شناسي از شاخه‌هاي زبانشناسي و علم مطالعه‌ي معناست، زﺑﺎن ﻧﻈﺎم ﭘﻴﭽﻴﺪه‌اي اﺳﺖ و ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ آن و ﺷﻨﺎﺧﺖ آن ﭼﻨﺪان ﺳﺎده ﻧﻴﺴﺖ. زﺑﺎن شناسان آن را ﺑﻪ واﺣﺪﻫﺎﻳﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮده‌اﻧﺪ، ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻈﺎم ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﻻﻳﻪ ﻻﻳﻪ زﺑﺎن را ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ‌اي از ﻧﻈﺎم ﻫﺎي ﻓﺮﻋﻲ ﻣﺜﻞ ﻧﻈﺎم ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ، ﺻﺮﻓﻲ - ﻧﺤﻮي و ﻧﻈﺎم آواﻳﻲ ﺗﻠﻘﻲ ﻛﺮده‌اﻧﺪ. ﺑﺨﺸﻲ از زﺑﺎن واژه اﺳﺖ. واژه‌ﻫﺎ، ﻣﺼﺎﻟﺢ اﺻﻠﻲ و ﻣﻌﻨﺎدار و ﻗﺎﺑﻞ دﺳﺘﺮس زﺑﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻴﺶ از ﺑﺨﺸﻬﺎي دﻳﮕﺮ زﺑﺎن ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‌اﻧﺪ. واژه‌هاي مرگ و تنهايي در شعر جليل صفربيگي از بسامد بالايي برخودارند ولي در بافت متن، معناهاي مختلف و گاهي متضادي را شامل مي‌شوند. تنهايي گاهي ملازم و همنشين و در معنايي سپيد و روشن، زماني آزاردهنده و سياه و در جايي ديگر مقدّس و قابل ستايش است. مرگ در يك معنا نجات دهنده و جايي ديگر موحش و نفرت‌انگيز است و زماني در لباس گروتسك ظاهر مي‌شود. اين جستار به بررسي اين معاني در رباعي‌‌‌‌‌‌‌‌هاي اين شاعر مي‌پردازد.