بررسي مضامين ويژه دوره معاصر در زندان سروده هاي فارسي و عربي

حبسيه(زندان نامه) بيان احوال و مصيبت ها و فغان شاعر زنداني و به عبارتي ديگر افشاگر روزهاي تلخ اسيري شاعر در محيط جانكاه زندان است. شاعر در زندان، به توصيف محيط زندان و احوال دروني خويش و بيان انديشه هاي سياسي و اعتقادي خويش پرداخته است. از زمان هاي گذشته تا دوره معاصر، ادبيات فارسي و عربي، شاعران فراوني را به خود ديده كه به دلايل مختلفي؛ اعم از سياسي، اعتقادي، ديني به زندان افتاده¬اند و با قدرت انديشه و بيان والا، لحظه‌هاي سخت و دردناك خويش را ثبت كرده اند. در دوره معاصرفارسي و عربي، شاعران بسياري به سبب نوع نگرش نسبت به مسايل سياسي و اجتماعي، متحمل زندان شدند و با زبان و زاويه¬ي ديدي متفاوت از شاعراني حبسيه سراي سنتي گوي، به بيان احساسات و انديشه هاي خويش پرداخته اند. ما در اين مقاله برآنيم كه در ابتدا ضمن مقدماتي در زمينه ادبيات تطبيقي و شعر زندان، به تطبيق و بررسي زباني، ادبي و همچنين مضامين مشترك ويژه دوره معاصر زندان نامه هاي فارسي و عربي، بپردازيم تا اين جنبه¬ي ادبي از شعر زندان در دو ادب فارسي و عربي آشكار گردد.