شيوه هاي بيان وقايع غير طبيعي در سبك رئاليسم جادويي

رئاليسم جادويي، شاخه اي از مكتب رئاليسم است كه به بيان واقعيت ها مي پردازد، اما گذشته از واقعيت هاي زندگي، در اين گونهء روايي، رخ دادهاي سحرآميز و شگفت انگيزي نقل مي شود كه اغلب از باورهاي قديمي سرچشمه گرفته است؛ حوادثي چون حضور مردگان در ميان زندگان، حضور جن و پري و مانند آن كه، در فضاي داستان، طبيعي و قابل باور به نظر مي رسد. گابريل گارسيا ماركز، مشهورترين نويسندهء رئاليست جادويي و صد سال تنهايي ، موفق ترين اثر در اين شيوهء داستاني است. در ايران نيز آثار چندي به شيوهء رئاليسم جادويي نوشته شده است؛ از جمله عزاداران بيل نوشتهء غلامحسين ساعدي را، از آثار موفق اين شيوه دانسته اند كه پيش از صد سال تنهايي نوشته شده است. يكي ازمهم ترين پرسش هايي كه با خواندن نوشته هاي رئاليسم جادويي به ذهن مي رسد اين است كه نويسنده چگونه باورهاي قديمي و غيرطبيعي را، در فضاي اين گونه داستان ها، نقل مي كند و طبيعي و واقعي جلوه مي دهد؟ در اين مقاله نگارنده، با بررسي رمان صد سال تنهايي و مقايسه با عزاداران بيل ، اهل غرق و روزگار سپري شدهء مردم سالخورده ، چند شيوهء بياني و روايي را براي باورپذير ساختن حوادث جادويي، نشان داده است.