عناصر تلميحي در غزليّات وحشي بافقي

مولانا كمال الدّين وحشي بافقي شاعر نامدار سدۀ دهم هجري است كه مهمترين ويژگي سبكي در محور ادبي اشعارش، سادگي و اجتناب از كاربرد صنايع پيچيدۀ شعري است. از جمله صنايعي كه در غزليّات او قابل توجّه مي باشد، صنعت تلميح است. صنعتي كه در عين سادگي و عموميت، ژرف ساختي تشبيهي دارد و مي توان براي تصويرسازي از آن بهره گرفت. در اين نوشتار در پي آنيم تا دريابيم ميزان استفاده از تلميح در غزليّات وحشي به چه ميزان بوده و چه داستان هايي در آنها بازتاب بيشتري يافته است؟ ضمن آنكه بررسي و طبقه بندي تلميحات موجود در غزليّات وحشي، تصويري دقيق تر از شعر او ارائه خواهد داد و سبك شعري وي را نيز به ويژه در محور ادبي روشن تر خواهد ساخت. وحشي بافقي در غزليّات خود به ترتيب بسامد به داستان هاي پيامبران، داستان هاي عاشقانه، تلميحات مربوط به عرفا و داستان هاي تاريخي اشاره دارد. از ميان قصص پيامبران نيز داستان حضرت يوسف(ع) بيشتر مورد توجّه شاعر قرار گرفته است.