جلوه‌هايي از بن‌مايه‌هاي ادبيّات پايداري در سروده‌هاي عليرضا قزوه

شعر پايداري ايستاده بر ستون‌هاي اعتقادات ملّي و آييني مشرق زمين، در سرزمين‌هاي نزديك و دور، امّا با عقايد همسان و همسو همواره بر محور مظلوميّت اسلام و محروميّت انسان در جدال شوم ابرقدرت‌هاي فرصت‌طلب و رياست‌جويان دنيادوست، در دو جبهۀ كفر و دين چرخيده است. شاعر شعر مقاومت با در نظر گرفتن تمام مؤلّفه‌هاي دخيل در پيشامدهاي صد سال گذشته بر اسلام و بلاد مسلمين، همواره اين نداي خفته در گلوي زخمي مسلمانان را با صدايي رسا به گوش آزادي خواهان رسانده تا تكليف خود را به عنوان عضوي از پيكرۀ پارۀ امّت محمّد(ص) به نحوي احسن ايفا كند. در اين ميان، شاعر متعهّد و ملتزم بر خود لازم مي‌بيند كه سلاح خود، شعر را در دفاع از اسلام و حقوق مردم به كار گيرد. از جمله شاعراني كه پس از پيروزي انقلاب اسلامي،‌ شعر خود را در خدمت اسلام و دفاع مقدّس قرار داده، عليرضا قزوه است. وي از زمره شاعراني است كه از ابتداي انقلاب اسلامي در ادبيّات فارسي درخشيده و شعر خود را وقف مضامين و موضوعات ادبيّات پايداري كرده است. هدف نگارندگان در پژوهش حاضر پس از معرّفي شخصيّت عليرضا قزوه، بررسي و تحليل اصلي-ترين بن مايه هاي پايداري موجود در اشعار اين شاعر انقلابي است. حاصل اين بررسي نشان مي دهد كه قزوه شاعري هميشه معترض‌ است و نمود اعتراضات وي به صورت ويژه در اشعاري كه با موضوع دفاع مقدّس سروده، نمايان است. رايج ترين بن مايه هاي پايداري به كار رفته در اشعار قزوه عبارتند از: اعتراض، وطن،‌ مبارزه، شهادت،‌ ارج نهادن به مقام شهداء، اميد به آينده و آرمانگرايي، ترسيم انسان مظلوم و ستمديده و ...