بررسي و تحليل بن مايه هاي اسطوره اي در برزونامه

اسطوره، بيانگر اعتقادات و باورهاي مذهبي و غيرمذهبي يك جامعه است و وجه تمايز آن با حماسه در آن است كه حماسه، سرگذشت دلاوري ها و شجاعت هاي يك گروه و يك جامعه است. در تاريخ ملّت ها، اسطوره نقشي بسزا و تأثيرگذار در روحيۀ مردم داشته است. گاهي آرزوها و اميال دست نيافتۀ خود را در آيينۀ اسطوره ها جستجو مي كردند و با خيالي واقع گرايانه به آن دست مي يافتند. اين مقاله، در پي دست يابي به بن مايه هاي اسطوره اي در اثر ادبي برزونامه است. برزونامه، منظومه اي حماسي مربوط به قرن پنجم هـ.ق است كه در زمان غزنويان و توسط خواجه عميد عطايي رازي معروف به ناكوك سروده شده است. بنا بر نتايج اين پژوهش مي توان گفت كه، بن مايه هاي اساطيري به كار رفته در اين اثر، متنوّع نيست اما تكرار يك عنصر اسطوره اي در آن زياد ديده مي شود. همين مسأله مي تواند ساختار ذهني مؤلّف برزونامه را نشان دهد كه داراي ساختاري يك سويه و جزءنگر بوده است. به بيان ديگر، شايد بتوان گفت عدم آگاهي او از ديگر اسطوره ها، عامل اصلي نبود تنوّع در به كارگيري اسطوره هاي مختلف در اين اثر بوده است.