بررسي مقدمۀ شاهنامۀ ابومنصوري از لحاظ اصول ديباچه نويسي

يكي از مهم ترين و شايد جذاب ترين بخش هاي هر كتابي در تاريخ كتاب نگاري، ديباچه است. مهم از آن جهت كه گاه اطلاع از مسائل اجتماعي و حوادث تاريخي ادوار مختلف از درون همين ديباچه ها به دست مي آيد؛ پس مطالعه و در سطح گسترده تر تحقيق و پژوهش و بررسي آن ها مي-تواند تامل برانگيز و كاربردي باشد. در گذشته اصولي را تحت عنوان رؤوس ثمانيه عموماً در همۀ كتب و خصوصاً در كتب منطق به عنوان ملاك هاي مقدمه نويسي در نظر گرفته اند. نكتۀ جالب اين است كه در مقدمۀ شاهنامۀ ابومنصوري، ابومنصور معمري نيز هفت مورد را براي اصول مقدمه نويسي مطرح كرده است. موضوع مقالۀ پيش رو بررسي ديباچۀ شاهنامۀ ابومنصوري از لحاظ اصول ديباچه نويسي هم از ديدگاه خود ابومنصور معمري و هم بر اساس رؤوس ثمانيه مي باشد كه در نهايت با بررسي مقدمۀ ابومنصوري براساس اصول دو ديدگاه مذكور مي توان به اين نتيجه رسيد كه اين هفت و يا هشت اصل در همان سه اصل: تعريف، موضوع و غرض تأليف، كه امروزه در تدوين كتاب‌ها رعايت مي شود، خلاصه مي گردد؛ البته با اين توضيح كه ابومنصور معمري نگارش مقدمه را بر اساس اصول پيشنهادي خود پيش برده است؛ اما با بررسي مقدمه بر اساس هشت اصل مطرح در رووس ثمانيه، تنهاچهار اصلِ هدف تأليف، فايدۀ آن علم، توضيح نام اثر و معرفي نويسنده رعايت شده است.