واكاوي ميزان تشخيص مراجع ضماير در متون فارسي: بررسي موردي فارسي‏آموزان چيني

با اهميت يافتن بعد ارتباطي زبان و توجه به عناصر فراتر از مرز جمله در مطالعات زبان‏شناختي و پديد آمدن شاخه‏ي زبان‏شناسي متن، تحقيقات گسترده‏اي در حوزه‏ي عناصر شكل‏گيري متن، همچون انسجام و ابزارهاي سازنده‏ي آن از جمله ارجاع، بر پايه‏ي پژوهش هليدي و حسن (1976) آغاز گرديد و با توجه به اينكه نتايج مطالعات زبان‏شناختي در حوزه‏هاي مختلف مرتبط با زبان، از جمله آموزش زبان نيز به كار گرفته مي‏شود، پژوهش پيشِ رو نيز در راستاي سنجش نقش انسجام در متون و به منظور بررسي تاثير پيچيدگي جملات، وجود مراجع متعدد براي يك ضمير، فاصله‏ي ميان ضمير با مرجع آن، و وجود ضمير در جملات طولاني بر تشخيص مراجع ضماير در ميان فارسي‏آموزان چيني شكل گرفت. به همين منظور، تعداد 25 نفر از فارسي‏آموزان چيني سطح پيشرفته‏ي مركز آموزش زبان فارسي دانشگاه بين‏المللي امام خميني(ره) از هر دو جنس و با ميانگين سني 20 سال، از منظر سطح آگاهي از زبان فارسي، همگن، و به عنوان جمعيت نمونه‏ي پژوهش انتخاب شدند. سپس به منظور بررسي فرضيه‏ي پژوهش، آزموني داراي چهار متن با پاسخ‏هاي چهارگزينه‏اي كه هر يك از پرسش‏هاي آن، بخشي از فرضيه‏ي چهارمحوري تحقيق را پوشش مي‏داد، طراحي و استاندارد گرديد و در اختيار آزمودني‏ها قرار گرفت كه نتايج آن نشان دهنده‏ي اين بود كه آزمودني‏ها تنها در مواردي كه يك ضمير به چند مرجع برمي‏گردد، در تشخيص مرجع ضمير دچار مشكل مي‏گردند.