گفتمان غيريّت ساز در« مجموعه هفت قصّه جاده» اكبر رادي

«مجموعه هفت قصّه جاده» (1349) نوشته اكبر رادي يكي از مجموعه هاي انتقادي- اجتماعي در دهة چهل شمسي است. شاخصه اصلي اين اثر، رويكرد رئاليستي با تكيه بر ادبيات اقليمي است. رادي در اين مجموعه با ديالكتيك مناسبات مسئله دار و افراد درگير در آن كيفيت متقابل اجتماعي را بازتاب مي-دهد.مطابق ديدگاه باختين گفتگومداري در ذات هر اثر هنري نهفته است، در اين مقاله فضاي گفتگويي حاكم بر كيفيت زندگي انسان در مجموعه داستان اكبر رادي با روش تحليلي- اسنادي و بر مبناي تلفيق عنصر «خود» از نظريّة منطق گفتگويي باختين وكنش متقابل نمادين هربرت بلومر بررسي شده است. خوانش اثر در قالب گفتمان غيريّت ساز بيانگر نشانه هاي متفاوت از وجوه چند پاره انسان معاصر، پايگاه ها و طبقه هاي مختلف اجتماعي(شهري و روستايي) در روابط اجتماعي است. صيرورت گفتگوي تعاملي با تمهيد چندگونگي صدا دربين شخصيّت هاي مجموعة داستاني هفت قصّه «جاده»اكبر رادي بر پاية منطق كنش هاي نماديني شكل‌گرفته است كه تابع تحوّلات تكنيكي و انديشگاني و دوره حيات نويسنده بوده است.