تحليل تأثير فرهنگي مركزيت زداييِ پسامدرنيستي در متون ادبي

فرهنگ پست مدرن و ادبيات برجوشيده از آن، حاصل نوع جهان نگري ويژه، نگرش متفاوت، شيوه ي ارتباطات انساني و رويكرد جديد آدمي به هستي است. اين نگاه، از يك سو تداوم بنياد مدرنيته است زيرا موقعيت هاي زندگي را همانند مدرنيسم در مسير بهره برداري هرچه بيشتر از جهان و طبيعت سوق داده، از سويي ديگر بحران هاي جدي در انديشه، آرمان ها و غايت شناسي آدمي را سبب شده است. از ويژگي هاي بنيادين پسامدرنيته سست شدن پايه ي مركزيت هايي است كه از ديرباز تكيه گاه روحي- رواني و آرامش كيهاني- عقيدتي، نيز سرچشمه ي اخلاق و جهان بيني انسان بوده است. ازدست رفتن چنين بنيان هايي، بحراني را در فرهنگ پسامدرن دامن زده كه در اين مقاله به بحران مركزيت تعبير شده است. تحقيق در عوامل پيدايش چنين بحراني و پيامدهاي آن در فرهنگ و به ويژه ادبيات پسامدرن، دغدغه ي اصلي پژوهندگان در اين جستار است. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي _ تحليلي است؛ توصيفي از شرايط چندمركزي، تحليل بازتاب هاي اين موقعيت در ادبيات پست مدرن و نتايج منفي يا مثبت اين روند. مطابق يافته‌هاي اين پژوهش، پست مدرنيسم و ادبيات پسا مدرن از پذيرش هرگونه عامل مركزيت ساز احتراز مي‌كند و در مقابل، خود نيز موجد هيچ‌گونه مركزيت در آثاري كه به اين نام شناخته مي‌شوند، نيست.