كاربرد اسطوره هاي ملي در واكنش به استعمار و استبداد در جريان شعر نو نيمايي

توجه به اسطوره هاي ملي يكي از مباني اصلي در بافت معنايي جريان هاي شعري معاصر است كه به نوعي پيوند شعر كهن را با شعر نو ايجاد كرده است مهم ترين جريان شعري معاصر، جريان شعر آزاد است كه با بنيان گذاري شعر نو توسط نيمايوشيج آغاز شد و بدين صورت شعر فارسي از مباني زباني، ادبي و محتوايي شعر كهن جدا گشت. مشخصۀ اصلي اين جريان، اين است كه شاعران به مسائل جامعه متعهد هستند و شعرشان را در خدمت بازگويي حوادث قرار داده اند. محور اصلي مسائل جامعه نيز، حضور استعمار و به تبع آن استبداد داخلي است كه در شعر آنها به صورت هاي مختلف بازگو شده و استفاده از نمادهاي حماسي شاهنامه دستاويزي براي بيان درون مايۀ سياسي اجتماعي است. بررسي ها نشان مي دهد: مهم ترين نگاهي كه شاعران در پرداختن به اسطوره هاي ملي دارند، نگاه سياسي اجتماعي است كه در جهت بازگويي فرهنگ گذشتۀ ايران در مقابله با استعمار و استبداد استفاده كردند، مواردي از جمله: مبارزه و مقاومت عليه استعمار و اميد به پيروزي، يأس و نااميدي در برابر سلطۀ استبداد، افسوس خوردن بر گذشتۀ پرافتخار و جستجوي آرمانشهر، در مباني فكري اين جريان ديده مي شود در اين مقاله با بررسي اشعار شاعران برجسته، اشعاري كه با كاربرد نمادهاي شاهنامه در بازگويي استعمار آمده، بررسي شده است.