جلوه هاي پايداري در اشعار ملك الشّعراي بهار و خليل الله خليلي

ايران و افغانستان، دو كشوري كه داراي پيشينة فرهنگي، تاريخي، زباني، ادبي و مذهبي مشتركي مي باشند، در سده هاي اخير آبستن حوادث متعددي نظير انقلاب مشروطه و نفوذ بيگانگان به ايران و همچنين كودتاي ماركسيستي و جنگ هاي داخلي در افغانستان بوده اند كه منجر به شكل گيري و بالندگي ادبيات پايداري و مقاومت در اين سرزمين ها شده است. محمدتقي بهار و خليل الله خليلي نيز به نوبة خود جايگاه والايي در عرصه شعر پايداري اين دو سرزمين دارند. اين پژوهش با تكيه بر مكتب آمريكايي ادبيات تطبيقي به بررسي جلوه هاي پايداري دو شاعر مذكور و تعيين تفاوت ها و اشتراكات موضوعي آن ها پرداخته است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد: اشعار پايداري اين دو شاعر در دو دستة پايداري انساني- جهاني و بومي- ملي جاي مي گيرند و شامل مضاميني همچون انتقاد از جنگ و كشتار در سراسر گيتي، انتقاد از به كار بردن سلاح هاي اتمي، انتقاد از تهاجم خارجي و نفوذ و دخالت بيگانگان در كشور، تعهد نسبت به ساير ملت ها به ويژه ملل مسلمان، تعهد نسبت به وطن و سرزمين مادري، نفي استبداد و خودكامگي، به تصوير كشيدن فقر، نبود عدالت و اوضاع نامساعد جامعه، ستايش آزادي و آزادگي و ... هستند.