نقش «نيستي» در مفهوم سازي وادي هاي سلوك در منطق الطير

مفهوم «نيستي» عنصر بنيادين انديشة عرفاني عطار است كه به شكل سلبي و در تقابل با هستي در آثار وي توصيف شده است. تقابل هستي و نيستي در چهار وجه و به صورت تقابل هاي «تعلق/ رهايي از تعلق»، «تعين/ رفع تعين»، «مقصد انديشي/ راه انديشي» و «جزو/ كل» نمود پيدا مي كند. يك سوي اين وجوه، متعلق به هستي و سوي ديگر آن متعلق به نيستي است. هدف مقالة حاضر نشان دادن اين نكته است كه تلقي عطار از وادي هاي سلوك در منطق الطير نيز بر بنيان مفهوم نيستي بنا شده است. بنابراين، توصيفات عطار از هريك از اين وادي ها بر يك يا چند وجه از وجوه چهارگانة نيستي تكيه دارند. مي-توان گفت اگرچه اين وادي ها در ظاهر چينشي ترتيبي و سلسله مراتبي دارند، همگي بر محور مفهوم نيستي تعريف شده اند. اين نكتة روش شناختي در عرفان عطار موجب شده تا در كلّ ساختار منطق-الطير، به ويژه تعريف وادي ها، ارتباطي نظام مند ميان مفاهيم، اصطلاحات و وادي ها پديد آيد.