بررسي شيوه هاي روايت در آثار حسين سناپور

شيوه هاي روايت در داستان هاي فارسي و تكنيك هاي رايج آن يكي از عمده ترين عناصر داستاني است كه نگاه نويسنده به فضاي اطراف خود را مشخص مي كند. نويسنده با استفاده از شيوه هاي روايت است كه به تحليل داده هاي اجتماعي، تاريخي، سياسي و فرهنگي مي پردازد.امروزه داستان نويسان معاصر به دنبال كشف و خلق شيوه هاي نوين داستان‌نويسي در تمام عناصر آن و به‌ويژه نوگرايي در عرصه ي روايت داستان هستند. ازجمله اين نويسندگان حسين سناپور، نويسنده ي خلاق و پركار معاصر است. حسين سناپور در آثارش به دنبال يافتن زاويه ي ديد مناسب و درخور داستانش است كه از ديد وي هر داستان زاويه ي ديد خاص خود را دارد و اين هنر نويسنده است كه داستانش زاويه ديد مناسب را بيابد. 1- اين پژوهش به شيوه ي توصيفي و تحليلي و با بهره گيري از منابع كتابخانه اي به بررسي شيوه هاي روايت در آثار حسين سناپور مي پردازد. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه زاويه ي ديد در آثار داستاني حسين سناپور بيشتر به صورت اول شخص، داناي كل نامحدود و داناي كل محدود به كار رفته است همچنين نويسنده در برخي رمان ها و داستان هايش با استفاده از تك گويي دروني و جريان سيال ذهن به تغيير زاويه ديد مي-پردازد كه با اين شيوه بر تأثير داستان هايش مي افزايد. زاويه ديد در اكثر رمان و داستان هاي سناپور پيوسته در حال تغيير و نوسان است به گونه اي كه مي توان گفت به استثناي چند داستان كوتاه، زاويه ديد در ميان شخصيت هاي داستان و به ترتيب از زاويه ديد اول شخص به داناي كل نامحدود و تك گويي دروني در گردش است.