شناخت‌شناسي مثبت‌انگارانه‌ي‌ شعر عصرغزنوي و سلجوقي

اگر از روي واقعيت علمي به شعر درباري دوره هاي غزنوي و سلجوقي بنگريم به نيكي در مي يابيم كه شعر درباري اين دو دوره مشحون از نكات و كاركردهاي مثبت است . شاعران با استفاده از ابزار شعر توانسته اند ضمن ستايش سلاطين و امرا در مواقع مقتضي انديشه و افكار ايراني را نيز نضج و ترويج دهند و به موازات آن با بيان نكات اخلاقي و انساني بر رفتار و شيوه ي عمل امرا وشاهان نيز مؤثر واقع شوند. زبان شاعرانه به شاعران درباري اين دوره ها فرصت داده تا با كم ترين تعارض از قدرت متمركز دربار جهت صيانت آثار علمي ، فرهنگي و ادبي استفاده برند و فرمانروايان و امرا را جهت پذيرش ميراث عظيم ملي نيز مجاب سازند. البته عمل به چنين شيوه يي مستلزم حذاقت و موقعيت شناسي بوده كه شاعران به خوبي از عهده ي آن برآمده اند. پس اين مقاله از طريق روش مطالعه ي كتاب خانه يي با استفاده از دو قراءت اكتشافي و پس كنشانه نمودهايي از كاركردهاي مثبت شعر درباري تني چند از شاعران نامبردار دوره هاي غزنوي و سلجوقي را براي شناخت علمي بيش تر و تعقيب اين فرضيه كه شعر درباري مقوله يي انديشيده شده با درك موقعيت شناسانه به نظر مي رسد مورد خوانش قرار داده است