واكاوي رفتارهاي فرهنگي و اجتماعي در گويش گيلكي شرق گيلان

زبان يك پديدۀ اجتماعي است كه مخلوق جامعه هم هست و جلوه هاي گوناگون خود را از ارزش هاي جامعه به ارث مي برد و كهن ترين انديشه هاي قومي و ملي را به نسل آينده بسپارد. اگر بپذيريم كه مهم ترين نقش زبان در هر جامعه اي ايجاد ارتباط و تعامل اجتماعي با ديگران است، چون انسان موجودي اجتماعي آفريده شده است، در هر تعامل و تكاملي بايد پيامي رد و بدل شود و گفتار به عنوان ابزار اين تعامل در خدمت انسان قرار مي گيرد. سرزمين گيلان از گذشته هاي دور تا چند قرن پيش به دو بخش تقسيم مي شد بخش غربي يعني سمت راست سفيدرود را بيه پس و بخش شرقي يا سمت چپ آن را بيه پيش مي ناميدند. شرق گيلان شامل شهرهاي آستانه، لاهيجان، لنگرود، رودسر و... است كه با توجه به ساختارهاي محيطي از جمله وضعيت اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي داراي گوناگون و تنوع واژگاني است. اين پژوهش بر آن است تا با بررسي برخي اصطلاحات و كنايات و باورهاي مردم شرق گيلان با رويكردي ميداني به شناسايي انديشه ها و فرهنگ جامعه از طريق زبان بپردازد.