مفاخره در شعر بهار

خودستايي يا تفاخر در زبان وادبيات ما جايگاه ويژه اي دارد. بسياري از اشخاص در عرف گاه آن را مي پسندند وگاه آن را جايز نمي شمارند. اما در شعر از مضامين رايج ومتداول است. ملك الشعراي بهار نيز از اين مضمون بهره برده وبه مفاهيم گوناگون تفاخر پرداخته است. در ستايش از شعر خود او بر خصايصي منحصر به فرد چون مقبوليّت وتاثيرپذيري، شهرت وفراگيري كلام، اعتدال دركلام، توجه به محتوا ومعنا، تاكيد زيادي مي نمايد. البته بايد گفت كه تفاخر در شعر او بيشتر به دليل رقابت با ديگر شاعران و ردّ سخنان حاسدان ودشمنان ودر مواردي بخاطر جلب توجه ممدوح به خصوص پادشاهان هم عصر بوده است. به طوركلي تفاخرات او به دور از دروغ پردازيها واغراقهاي معمول است وازاصالت شاعر به شعر خود وپايبندي به موازين واصول شعري واخلاقي است. در اين مقاله سعي شده است تا مواجهۀ اين شاعر معاصر با مقوله فخر وخودستايي در دو حيطة تفاخرات شعري وغير شعري مورد بررسي قرار گيرد.