بررسي گردش جريان در خليج‌فارس با تأكيد بر شكل‌گيري گرداب هاي ميان-مقياس

گردش و گرداب‌هاي ميان‌مقياس در خليج‌فارس را مي‌توان به كمك مدل‌هاي عددي اقيانوسي بررسي كرد. گردش در خليج‌فارس متشكل از دو مقياس است: يكي مقياس حوضه‌اي (مربوط به كل خليج) و ديگري ميان مقياس. طي ماه‌هاي مارس تا جولاي يك گردش چرخندي در نيمه شرقي خليج غالب است. اين عمدتاً ناشي از جريان ورودي و خروجي چگالي رانده در تنگه هرمز و لايه‌بندي شديد است. جريان به سمت شمال غربي در سواحل ايراني بين تنگه هرمز و شمال قطر، حاكي از وجود يك جبهه شمالي در نتايج مدل‌ها است. بين جولاي تا اوت، جريان سواحل ايراني ناپايدار مي‌شود، زيرا سازوكار ناپايداري چگال گراي با رهاسازي انرژي پتانسيل ذخيره‌شده در اثر شيب چگالي روي مي‌دهد. درنتيجه، ايجاد پيچ‌وخم در جريان سواحل ايراني با مجموعه‌اي از گرداب‌ها نسبت دارد كه به‌عنوان گرداب‌هاي سواحل ايراني شناخته مي‌شوند. گرداب‌هاي سواحل ايراني قطري در حدود 115 تا 130 كيلومتر دارند و به‌طور قائم در سراسر ستون آب توسعه‌يافته‌اند. سه گرداب ايجادشده در نتايج مدل‌ها با مشاهدات ماهواره Modis تطابق دارند (طي اوت تا سپتامبر 2005). اثرات گرداب‌هاي سواحل ايراني تا نوامبر ادامه دارد و در نهايت تحت اثر سرماي زمستان و از بين رفتن ترموكلاين ناپديد مي‌شوند.