پدرسالاري عربي؛ تحولات جديد و توسعه نيافتگي سياسي جوامع عرب خليج فارس

مقاله حاضر عليرغم دشواري سنجش توسعه سياسي به دليل سيال و رياضي گريز بودن آن بر خلاف هم نيايِ خود يعني توسعه اقتصادي با معيار قرار دادن مولفه هايي چون؛«جامعه مدني، احزاب، نخبگان، قانونگرايي و...» از سيستم هاي سياسي توسعه يافته درصدد شرح و بسط و تبيين اين موضوع برآمده است كه ميزان امكان و امتناع و همچنين عمق و وضوح اين مولفه ها در جوامع عرب« خليج فارس» چگونه است و در چه شرايطي قرار دارد و با چه موانعي روبروست. نويسندگان اين پژوهش معتقند كه نقش سيستم سياسي اين جوامع، يعني «پدرسالاري عربي» در دگرديسي و انحراف مولفه هاي ياد شده موثر ترين نقش را دارا مي باشد؛ بطوريكه پدرسالاري عربي با سازگاري و وارونه سازي اين موارد در جهت حفظ و ابقاي خويش در نظام سياسي اين جوامع عمل كرده است. همچنين در شرايط نو ظهوري ناشي از امواج جهاني شدن همچون چسبندگي جوامع، ازجاكندگي و كنده شدن كه باعث فشردگي و به هم پيوستن با جوامع ديگر درتئوري هاي گيدنز مي شود، ما شاهد آن هستيم كه پدر سالاري عربي به گونه اي ديگر و با حفظ ريشه هاي عصبيِ سيستم سياسي خود در اين جوامع و حركت پارادوكسيكال آن در خصوص بازي تضاد، هماهنگي، تناقض با پارامترهايي كه جهاني شدن براي جوامع ايجاد مي كند باعث مضمحل شدن وضعيت سوژگي فرد عرب « فارغ از جنسيت» و نهايتاً كُندي فرايند توسعه سياسي در اين جوامع مي شود.