گستره مقصود از توصيف قرآن به شِفاء بر اساس مباني تفسيري اهل بيت(ع)

واژه شِفا در قرآن در توصيف خود قرآن آمده است. فهم مقصود از توصيف قرآن به شِفا مشكل نيست، ولي تبيين دائره شفابخشي مسئله اي است كه چالشي كه بايد بررسي شود. اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي و اجتهادي در پي آن است كه براساس منابع ديني تبيين كند كه ممكن است گفته شود قرآن قادر به درمان انواع بيماري هاي جسمي و روحي، اخلاقي و هر نوع پريشاني و نابساماني در وجود انسان است. تبيين اين امكان مقدمه نظريه اي خواهد شد كه پژوهشگران حوزه طب را ترغيب به مطالعات بيشتر در جهت يافتن روش هاي قرآن درماني خواهد كرد. به نظر مي رسد كه احاديث اهل بيت(ع) و مباني تفسيري آن حضرات، مؤيد گستردگي مقصود از توصيف قرآن به شِفا است و اين نظريه يا فرضيه اي كه زمينه نظريه شدن را دارد، بايد با جديت و دقت دنبال شود. توجه به نوع برداشت و مباني تفسيري احاديث اهل بيت(ع) و تركيب داده هاي مستقيم و داده هاي حاصل از به كار بستن قواعد ارائه شده از سوي آنان راهگشاي رسيدن به مقصد مطلوب است.