نحوه اثر دعا و كاربرد آن به عنوان روشي معنوي در درمانهاي پزشكي

اهداف: هدف اين مقاله اين است كه با توجه به مستندات علمي در زمينه تاثير دعا در درمان از يك طرف و دستاوردهاي علمي جديد علم پزشكي از طرف ديگر راهي به سوي شناخت نحوه تاثير دعا به عنوان روشي معنوي در درمانهاي پزشكي ارائه نمايد. روش تحقيق: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي است. براي جمع آوري اطلاعات از روش اسنادي استفاده شده است. مقالات علمي و كتب تخصصي گردآوري و مورد بررسي قرار گرفته است. مستندات مربوط به اذكار قرآني و دعا از يك طرف و مرور دستاوردهاي اخير علمي كه شناخت جديدي از مكانيزم‌هاي جاري در بدن انسان ارائه مي كنند از طرف ديگر مي‌تواند منجر به درك بخشي از كاركرد مذهبي بر اساس آگاهي و علم امروز بشر شود. مهمترين يافته: دستاوردهاي علمي كه به صورت خلاصه در ذيل ارائه شده است مي تواند نشان دهنده واسطه هايي باشد كه روشهاي معنوي نظير دعا از طريق آن سلامت انسان را تحت تاثير قرار مي دهد. 1. شناخت ميدان شكل ساز و تاثير آن در ساختار و عملكرد بدن و اينكه اين ميدان تحت تاثير عوامل مداخله گر و محيط قرار مي گيرد. 2. تئوري آشوب (كائوس) 3. اپي ژنتيك و تاثير بيان ژني بر سلامت انسان و نقش مداخلات معنوي در بيان ژني. 4. تاثيرات ارتباط معنوي با پروردگار روي مدارهاي عصبي نتيجه: بدين ترتيب مي‌توان نتيجه گيري نمود روش هاي معنوي موثر در درمان، نظير دعا درماني چه بسا با ايفاي نقش در ميدان شكل ساز بدن انسان، تاثيرات اپي ژنتيك و اتصالات اعصاب باعث تعادل سيستم بدن انسان شده و بي نظمي ناشي از بيماري را به نظم منجر به سلامتي سوق مي دهند.