بررسي آموزه اعتماد به نفس از منظر قرآن وحديث و روانشناسي

زمينه و هدف مطالعه حاضر با هدف بررسي آموزه اعتماد‌به‌نفس از منظر قرآن،‌ حديث و روانشناسي به تحليل مقصود از «نفس» در اصطلاح اعتماد‌به‌نفس و مراتب آن، اسباب تشكيل و تقويت اعتماد‌به‌نفس، ارتباط خودپنداره و عزّت‌نفس با اعتماد‌به‌نفس، راههاي ايجادوتقويت خودپنداره مثبت، عزّت‌نفس و ارتقاء اعتماد‌به‌نفس پرداخته است.روش بررسياين پژوهش يك مطالعه مروري است كه براي گردآوري داده‌ها از منابع كتابخانه‌اي و ديجيتال در موضوع بحث استفاده شده است.يافته هااعتماد‌به‌نفس به معناي تكيه بر توانمندي‌ها و استعداد‌هاي فردي و به‌كارگيري آنها براي تأمين سعادت مادي و معنوي خود، نه تنها منافاتي با اعتماد‌به‌خدا ندارد، بلكه در امتداد اعتماد‌به‌خدا و لازمه آن مي‌باشد. مفهوم مورد نظر از «نفس» در اصطلاح اعتماد‌به‌نفس، «انسان مركّب از روح و جسم» مي‌باشد كه اين معنا، با شاخصه‌هاي اعتماد‌به‌نفس حقيقي كاملاً سازگار است. برطبق مطالعات روانشناسان، تقويت عزّت نفس و خودپنداره مثبت، به طورمستقيم بر افزايش اعتماد‌به‌نفس تأثير دارد. از نگاه دين، توجّه به ارجمندي و كرامت خدادادي آدمي، شناخت هدف برتر در زندگي و... راههاي ايجاد و تقويت خودپنداره مثبت، عزّت نفس و ارتقاء اعتماد‌به‌نفس هستند.نتيجه گيرياگرچه از ظواهر امر چنين بر مي‌آيد كه اعتماد‌به‌نفس مفهومي مغاير با آموزه‌هاي اسلامي است، امّا با كشف معناي حقيقي آن مي‌توان به روشني دريافت كه اين آموزه از جمله آموزه‌هاي مورد تأييد و تأكيد دين اسلام است.