بررسي شفا بودن قرآن كريم

مفسران اسلامي پس از آنكه درباره شفاء بودن قرآن كريم براي بيماري هاي روحي و اخلاقي اجماع و اتفاق كرده اند در خصوص شفاء بودن آن براي بيماري هاي جسماني دچار اختلاف شده اند، برخي از شفاء بودن قرآن براي بيماري هاي جسماني به سكوت اكتفا كردند، بعضي شفاء بودن قرآن را در بيماري هاي جسماني در صورت عجز از ردمان بشري روا دانسته اند. عده اي شفاي جسماني قرآن را محصول پرهيز از مأكولات و مشروبات حرام و مراعات توصيه هاي بهداشتي قرآن دانسته اند و بالاخره كساني استشفاي به قرآن را در حقيقت نوعي دعا و توسل تلقي كرده و معتقدند دعا و توسل گونه هايي متفاوت دارد، همانطور كه طلب و خواستن مصداق روشن دعاست، گونه هاي ديگري از دعا از قبيل نوشتن آيات و همراه داشتن آن و يا نوشتن آيات و شستن و سپس خوراندن آن به بيماران و يا ... به قصد استشفاء، مي تواند از مصاديق دعا و توسل باشد.اين مقاله كوشش كرده تا با بررسي آراي مفسران ، معناي شفادهي قرآن كريم را در ابعاد روحي، جسمي و اجتماعي تبيين كند.