نقد و بررسي غزليات عربي ديوان شمس از منظر تصويرپردازيهاي قرآني

يادگرفته­هاي هر شخص، خواه ناخواه در كلام و گفتارش انعكاس مي­يابد و گفتار هر شخصي به تناسب بهره­گيري از منابع مختلف دستخوش تغييرات و تأثراتي است كه متون و آموزه­هاي پيشين بر او ديكته مي­كنند. در اين ميان شاعران نيز كه همواره يك قدم از افراد ديگر در كشف نهان اشيا جلوترند از اين پديده مستثني نيستند بلكه قصايد و اشعار شاعران به شكل­بارزي، انعكاسي است از آموزه­هاي مختلفي كه يادگرفته­اند؛ آموزه­هاي قرآني در اين ميان بخش وسيعي از پيش ساخته­هاي ذهني شاعران را شكل مي­دهد و به شكلي ملموس در اشعار شاعران پارسي­گو و عربي­سرا نمود مي­يابند؛ مولانا يكي از شاعران بزرگ ادب پارسي است كه در آثار مختلفش مي­توان نمود اين آموزه­هاي اخلاقي قرآن را ديد؛ از جمله در ديوان شمس كه بخش وسيعي از آن را ابيات عربي تشكيل داده است. نگارنده در اين جستار بر آن است تا اين هم­تنيدگي مضامين آيات قرآني را با كلام مولانا در غزليات عربي­اش به تصوير كشد و نشان دهد كه مولانا چگونه اين آموزه­ها را از قرآن و آيات­اش برگرفته است.