ارتقاي پايداري محلات قديمي، گامي به سوي توسعه شهري پايدار

توجه به جايگاه و اهميت محله به عنوان خردترين واحد شهري در سطوح مختلف برنامهريزي شهري و همچنين اهميت محلات قديمي كه شالوده پايداري شهري را پايهريزي ميكنند، موجب گرديد در اين تحقيق به ارتقاي پايداري محلات قديمي جهت به عينيت درآوردن انگاره پايداري شهر، پرداخته شود. در بخشهاي قديميِ شهرها محلاتي گاه با كالبدي فرسوده، اما روحي زنده و بانشاط در دل شهر جاي گرفتهاند؛ ماندگاري چنين محيطهايي تا به امروز، خود شاهدي گويا بر وجود عواملي غيركالبدي، پويا و محرك ميباشد كه نشاط، سرزندگي و تداوم حيات را به ارمغان آورده است؛ اما وجود مسائل قابل توجهي نظيرِ فرسودگي كالبدي، آشفتگي بافت از حيث تركيب خانه- هاي قديمي و نوساز، عدم دسترسي مناسبِ سواره، فقدان فضاهاي باز و سبز مناسب و نابرابريهاي اجتماعي در برخورداري از تسهيلات و خدمات رفاهي كه در اكثر محلات قديمي من جمله در محله يعقوبي يزد مشهود است؛ سبب تهديد پايداري اجتماعي محلات شده كه در صورت ادامه روند كنوني، به جايگزيني ساكنين اصلي با مهاجرين خارجي منجر و نهايتاً به ركود و اضمحلال محله خواهد انجاميد. لذا تحقيق حاضر بر آن است كه ضمن بررسي اصول و معيارهاي محلات پايدار در محله مذكور و شناسايي مشكلات و مسائل موجود در محله، با توجه به امكانات و توانمنديهاي توسعهي محلهاي، با ارائه راهبردهايي در جهت نيل به آسايش فردي و اجتماعي، ارتقاء كيفيت زندگي و سالم- سازي محلات شهري، حفظ و نگهداشت جمعيت محلات و افزايش توان سرويسدهي و خدماترساني آنها گامي اساسي برداشته شود. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان ميدهد با نگرشي متفاوت از روند كنوني ميتوان با بهرهگيري از پايداري اجتماعي به عنوان اصليترين پتانسيل محلات بافت قديم و اصلاحات كالبدي، پويايي و تداوم حيات محلات را كه در گذر زمان پايدار بوده، تضمين كرد كه در مقياس وسيعتر به نوعي متضمن پايداري شهر خواهد بود. در اين راه الهام گرفتن از پيشينههاي معماري و شهرسازي بومي، راهگشا خواهد بود. بديهي است نتايج حاصل از تحقيق با اندك تغييراتي قابليت بهرهبرداري در ساير محلات و در مقياس وسيعتر، كلِ شهر را خواهد داشت