بررسي ميزان پيچيدگي مدل هاي كنترل دسترسي موجود در محيط معماري سرويس گرا

شكي نيست امنيت يك نياز اساسي براي هر معماري مي باشد. براي تضمين امنيت يك معماري بايد حداقل سه اصل راز داري (Confidentiality)، جامعيت (Integrity) و دسترسي (Availability) را اجرا كرد. موضوع مهمي كه سيستم هاي سازماني امروز، با آن درگير مي باشند وجود فرآيندهاي مشترك است كه كاربران و زير سيستم هاي مختلف، براي انجام فعاليت هاي مشترك در آن با يكديگر همكاري مي كنند. در اين فرايندها اغلب منابع مشتركي مي شود و روابط پيچيده اي بين فعاليتها و كاربران وجود دارد بنابراين تعريف و مديريت سطوح امنيتي مختلف (كاربران، منابع، وظايف و غيره) مورد نياز مي باشد. كنترل دسترسي يا اختيارسنجي يك مكانيسم مهم امنيتي است كه سازمانها را قادر مي سازد تا از منابع خود در محيط هاي متحد محافظت كنند. براي كنترل دسترسي نيز سه مدل كلي وجود دارد: بصريتي، مبتني بر نقش، الزامي، هيچ يك از اين مدل ها به تنهايي نمي توانند نياز SOA را در كنترل دسترسي برطرف سازند. هر چند نسخه هاي تكاملي و تغيير يافته اي از اين مدلها نيز ارائه شده است. در اين تحقيق ضمن بررسي مدلهاي كنترل دسترسي موجود، تفاوت پيچيدگي هاي ميان چند مدل كنترل دسترسي مطرح مانند را بررسي مي كنيم و مدلي سازگاري بيشتري با معماري سرويس گرا دارد معرفي مي گردد.