نقش معماري پايدار در ايجاد حس تعلق به بافت هاي فرسوده شهري نمونه موردي: چارسوق مقصوديه اصفهان

معماري پايدار، زيرمجموعه طراحي پايدار و يكي از تحولات مهم معماري معاصر و واكنشي بشردوستانه در برابر بحران‌هاي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي عصر صنعت است. يكي از مهمترين اهداف توســعه پايدار، حفظ طبيعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلي توسعه پايدار در حوزه محيط ســاخته شــده، معماري پايدار ناميده مي شود. به نظر مي رسد در طي تحقيقات انجام شده، محققين در زمينه ي معماري پايدار و حس تعلق به مكان، فعاليت زيادي نموده اند اما در خصوص ارتباط اين دو موضوع كار چنداني صورت نگرفته و در اين حوزه شكاف علمي زيادي به چشم مي خورد. آنچه كه در اين مقاله مورد توجه قرار گرفته است، معماري پايدار و تاثير آن بر مسائل محيطي، فرهنگي واجتماعي مي باشد و از آنجايي كه حس مكان موجب تبديل يك فضا به مكاني با خصوصيات حسي و رفتاري ويژه براي افراد خاص مي گردد و تعلق مكاني از لحاظ فرهنگي، منعكس كننده ي مولفه هاي اصلي حياط اجتماعي، فرهنگي مي باشد، به بررسي عوامل مختلف ايجاد كننده حس تعلق به مكان مي پردازد و با استفاده از معماري سبز و بومي كه از زير شاخه هاي معماري پايدار مي باشند، اين حس را در بافت هاي قديمي و فرسوده تقويت مي كند. اين مقاله با روش توصيفي و پيمايشي به بررسي اين موضوع درمنطقه ي چارسوق مقصوديه اصفهان پرداخته و با ارايه ي چهارچوب نظري مناسب سعي دارد با نگاهي نو مساله را واكاوي نمايد و در نتيجه با استفاده از برخي زير شاخه هاي معماري پايدار و برگزاري فستيوال هاي مربوط به آن، حس تعلق نسبت به اين مكان قديمي را در ساكنان به وجود آورد تا با تقويت رفتارهاي مراقبتي به حفاظت از محيط زيست، كاهش آلودگي و صرفه جويي در انرژي بپردازند.