تعيين راهكارهاي مديريت دفع پسماندهاي اسيدي واحدهاي تصفيه دوم روغن موتور (مطالعه موردي واحد تصفيه دوم روغن موتور شهرك صنعتي زاهدان)

مديريت اصولي دورريزهاي حاوي روغن موتور مستعمل به دليل وجود طيف گسترده‌اي از آلاينده‌هاي خطرناك در قالب آن و از طرف ديگر با توجه به ميزان بالاي توليد اين قبيل زايدات در صنايع، از جمله چالش‌هاي جدي پيش روي جوامع صنعتي به شمار مي‌آيد. تاكنون روش‌هاي مختلفي همچون دفن در زمين، بازيابي انرژي از طريق سوزاندن در كارخانجات توليد سيمان و توليد روغن موتور پالايش مجدد، براي حل اين مشكل زيست‌محيطي ارائه گرديده است. در حال حاضر ميزان توليد روغن مستعمل در كشورمان در حدود 300 تا 350 هزار تن در سال برآورد مي‌گردد كه روش غالب در بازيابي آن استفاده از فرآيند اسيدشويي و رنگبري به كمك خاك رس مي‌باشد. اين روش كه قديمي‌ترين روش تصفيه روغن در جهان است، به دليل توليد لجن اسيدي خطرناك و راندمان پايين فرآيند، در اكثر كشورهاي پيشرفته منسوخ شده است ليكن بنا به دلايل اقتصادي و تكنولوژيكي همچنان در ايران به عنوان روش غالب بازيافت مورد استفاده قرار مي‌گيرد. هدف اصلي اين تحقيق، تعيين راهكارهاي مديريت دفع پسماندهاي اسيدي واحدهاي تصفيه دوم روغن موتور در واحد تصفيه دوم روغن موتور شهرك صنعتي زاهدان است. در اين تحقيق، با استفاده از حلال متيل‏اتيل‏كتون (MEK)، به بررسي تأثير عوامل احتمالي بر بازدهي اين فرايند، از جمله SCR (نسبت حلال به خاك رس)، مدت‏زمان استخراج، دانه‏بندي و سرعت چرخش همزن مغناطيسي(درجه اختلاط) بر روي ميزان روغن‏موتور استخراج‏شده پرداخته شده‏است. بعد از بررسي روش هاي دفع و حذف و بازيافت پسماندهاي به وجود آمده از تصفيه دوم روغن موتور به اين نتيجه رسيديم كه هيچكدام از اين تكنولوژي هاي متداول و جديد بخصوص روش استخراج با حلال بدون عيب نيستند و هر كدام مي تواند محدوديتي داشته باشد.