بررسي نرخ ته نشيني ذرات ريز در درياهاي عميق و در جريان‌هاي جزر و مدي با استفاده از مدل‌هاي شبه پيوسته

به منظور بررسي نشست ذرات روابط و روش¬هاي تجربي بسياري وجود دارد. بر اساس اين روابط قبلي مي¬توان ميزان ته¬نشيني و نشست رسوبات را مدل¬سازي كرد. مدل مطالعه شده در اين مقاله، بر اساس ضرايب ناشي از عواملي همچون فرسايش فصلي، زبري سطح و دوباره معلق شدن مواد آلي اصلاح گرديده است. فرضيات منطقي بر اساس مطالعات قبلي نشان مي¬دهد كه ريزدانه¬ها فقط در جريان¬هاي جذر و مدي بسيار آرام قادر به نشست هستند و نرخ نشست ذرات در اين جريان¬ها بسيار كمتر از ديگر جريان¬ها مي¬باشد. يك مدل شبه پيوسته نشست با فرض وجود يك لايه ويسكوزيته در زير لايه مرزي آشفته نشان داده است كه اين لايه قادر به جذب رسوبات ناشي از نشست ذرات بوده و پس از به دام انداختن اين ذرات، ديگر آن¬ها را به جريان اصلي باز نمي¬گرداند. البته لازم به ذكر است اين مدل تنها براي سرعت¬هاي برشي پايين (U* 12 cm/sec) اعتبار دارد. مطالعات اخير بر روي ماهيت زيرلايه ويسكوزيته حاكي از آن است كه اين زير لايه به صورت دوره¬اي منقطع مي¬گردد كه در نتيجه سيال به دام افتاده در اين ناحيه، مي¬تواند از آن خارج شده و به جريان اصلي باز گردد ولي رسوبات همچنان در اين ناحيه باقي مي¬مانند. نتيجه مدل¬سازي نشان مي¬دهد در درياهاي عميق، با فرض ثابت بودن غلظت رسوبات، سرعت و ميزان نشست ذرات قابل توجه بوده و با توجه به سايز آ¬ن¬ها در عمق¬هاي مختلف متفاوت مي¬باشد. حال آنكه در جريان¬هاي جزر و مدي نشست ذرات فقط در حالي بسيار آرام جزر و مد صورت مي¬پذيرد و در شرايط جزر و مدي شديد، به دليل زمان بسيار پايين، ميزان نشست كاملا قابل صرف نظر مي¬باشد.