جايگاه توريسم دريايي و نقش آن در توسعه پايدار سواحل و جزاير جنوب ايران

تحقيق حاضر به بررسي جايگاه توريسم دريايي و نقش آن در توسعه پايدار سواحل وجزاير جنوب ايران مي پردازد. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري مورد مطالعه در اين پژوهش كليه مسئولان گردشگري سواحل جنوب ايران در سال 1394 مي باشد. نمونه مورد مطالعه شامل 240 نفر از مسئولان گردشگري سواحل جنوب ايران مي باشد كه با استفاده از فرمول كوكران انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته 57 سوالي استفاده شده است. روش تجزيه و تحليل داده ها بصورت توصيفي و استنباطي با استفاده از آزمون ضريب همبستگي پيرسون است. يافته هاي تحقيق نشان داد كه بين توريسم دريايي و توسعه پايدار رابطه معناداري وجود داشت ، در ضمن براي سنجش مديريت گردشگري ساحلي از ماتريس سوات استفاده شد؛ تجزيه و تحليل SWOT نشان داد كه از نظر كارشناسان، گردشگري مؤلفۀ بهره¬مندي از توان اقتصادي، اجتماعي_فرهنگي منطقه در راستاي ايجاد مديريت يكپارچه گردشگري ساحلي و افزايش توجه دولت به برنامه¬ريزي و سرمايه¬گذاري در بخش گردشگري ساحلي با وزن 0.045 بوده كه مهم¬ترين نقطه فرصت خارجي مي¬باشد. به عقيده كارشناسان گردشگري ، مؤلفه¬ها¬ي برخورد فرهنگي بين گردشگران و ساكنان بومي به دليل عدم احترام به عقايد محلي با وزن 0.051 ، مهم ترين تهديد خارجي محسوب مي شود. همچنين افزايش قيمت زمين و بورس بازي هاي زمين و بالطبع افزايش بار مالي جهت ايجاد تسهيلات و تجهيزات گردشگري با وزن 0.047 و تهديدات زيست محيطي مانند خشك سالي هاي پي در پي و بيابان زايي در منطقه و پيش روي دريا و تخريب جنگل با وزن 0.047 نيز به عنوان مهم¬ترين تهديدهاي خارجي در اولويت بعدي بيان شده-اند. همچنين با توجه به امتيازات به دست آمده، موقعيت راهبردي مديريت گردشگري در قلمرو محافظه كارانه (wo) مي¬باشد.