تخمين مكاني شوري خاك و مرز بين اراضي شور و كشاورزي در دشت بناب

رشد روزافزون جمعيت همراه با محدوديت گسترش زمين هاي زراعي يكي از مهمترين چالش هاي بخش كشاورزي در تامين غذاي مردم جهان مي باشد. از سوي ديگر ناپايداري توليدات كشاورزي در اثر كاهش كيفيت اراضي موجود كه در نتيجه مديريت هاي ناصحيح اتفاق مي افتد، بر شدت اين چالش مي افزايد. درياچه اروميه واقع در شمال غربي كشور ايران يكي از بزرگترين درياچه هاي شور جهان و بزرگترين درياچه شور خاورميانه مي باشد (كرباسي و همكاران،2010). حوضه آبريز درياچه اروميه منطقه كشاورزي مهمي است كه جمعيتي در حدود 4 /6 ميليون نفر را در خود جاي داده است. گستردگي اين درياچه در دوره هاي پر باران، از شمال به جنوب بالغ بر 140 كيلومتر و پهناي آن از شرق به غرب به 85 كيلومتر مي رسد (جليلي و همكاران، 2011). تخمين زده شده است كه در گذشته مساحت درياچه اروميه به بزرگي 6100 كيلومتر مربع بوده كه از سال 1995 ميلادي مساحت آن به تدريج كاهش يافته است (محبي و ايماني فر، 2007). به نظر مي رسد با توجه به ارتفاع نسبتا كم درياچه، كاهش در ارتفاع آب درياچه منجر به كاهش مساحت كل آن شده است (گلابيان، 2011). در چنين سطوح نمكي، كشاورزي غير ممكن بوده و بسياري از گونه هاي گياهي قادر به رشد نخواهند بود. علاوه بر آن، سطوح نمكي فوق شديدا حساس به فرسايش بادي و طوفان هاي نمكي مي باشند كه مي تواند سر منشا بسياري از مشكلات اجتماعي و اقتصادي گردد. به طور مثال مي توان به اثرات اجتماعي و محيطي خشك شدن درياچه ارال در 1200 كيلومتري شمال شرق درياچه اروميه اشاره كرد (گلابيان، 2011). بر اساس گزارشات موجود، خشك شدن درياچه آرال منجر به كاهش رشد گياهان و بدون پوشش ماندن سطح اراضي و در نهايت طوفان هاي نمكي شده است. با توجه به تجربه طوفان هاي نمكي درياي آرال، احتمال مي رود كه با ادامه روند موجود در درياچه اروميه، بسياري از ساكنان اين حوضه آبريز نيز تجربه مشابهي داشته باشند.