بررسي نقش آمايش سرزمين در توسعه پايدار و حفاظت از محيط زيست (نمونه موردي: درياچه اروميه)

آمايش سرزمين تنظيم رابطه انسان و فعاليت هاي انسان در فضا، رويكردي كل نگر، جامع نگر و بلندمدت در برنامه ريزي محسوب مي شود، بنابراين آمايش سرزمين وظيفه تنظيم و هماهنگ سازي راهبردها و جهت گير ي هاي كلي بخش ها و مناطق كشور را به عهده داشته و تدوين سياست هاي اجرايي و برنامه هاي عملياتي توسعه بر مبناي اين راهبردها به عهده بخش هاي مختلف اقتصادي و اجتماعي است.مطالعات فضايي هريك از مناطق كشور عزيزمان ايران بر اساس مطالعه پتانسيل ها ي موجود وبالقوه نيروي انساني ، منابع كاني سرمايه اي غني ، تنها استراتژي راهبر ي است كه براساس توجه اساسي به امكانات زيست محيطي آن منطقه حفظ نگهداشت آن ، توسعه پايدار را ممكن مي سازد.هدف اصلي توسعه پايدار تامين نيازهاي اساسي، بهبود و ارتقا سطح زندگي براي همه چه نسل كنوني و چه نسل آينده و همچنين حفاظت و اداره بهتر اكوسيستم ها مي باشد. در واقع با آمايش سرزمين مي توانيم به اهداف توسعه پايدار دست يابيم. آمايش سرزمين به معناي بهره برداري بهينه از امكانات در راستاي بهبود وضعيت مادي و معنوي و در قلمرو جغرافيايي خاص است. در اين طرح مزيت هاي فضاي طبيعي، اجتماعي و اقتصادي، ساماندهي و نظام بخشي مي شود. اين كار با هدف ايجاد رابطه منطقي بين توزيع جمعيت و انجام فعاليت ها در پهنه سرزمين با توجه به ويژگي هاي فضايي مناطق است . راهبردهاي آمايش سرزمين براساس اولويت بندي ها، نقش پذيري و قابليت سنجي هر يك از مناطق، محصولات مشخص مناسب براي هر منطقه را معين مي كند. در اين مقاله ابتدا مفهوم كلي آمايش سرزمين ، مؤلفه ها و ويژگي هاي آمايش سرزمين ، عوامل موثر در آمايش سرزمين ،ونقش آن درتوسعه پايدار وحفاظت از محيط زيست درياچه اروميه مورد بررسي قرار مي گيرد .روش تحقيق در اين مقاله توصيفي-تحليلي وروش گرد آوري اطلاعات كتابخانه اي وميداني مي باشد.