شناسايي و ارزيابي اراضي ناكارآمد شهري با تاكيد بر رويكرد توسعه ميان افزا (محدوده مورد مطالعه: محدوده بافت فرسوده پاي توپ ساربان شهر بجنورد)

بسياري از شهرهاي كشور با معضل گستردگي بي برنامه و گسيختگي كالبدي مواجه اند. بررسي هاي به عمل آمده نشان از آن دارد كه گسترش كالبدي برخي از شهرها در سالهاي اخير ناشي از رشد طبيعي جمعيت، مهاجرت روستاييان به شهرها و در نهايت به بهانه تامين نياز مسكن و پيش بيني اراضي مسكوني در طرح هاي توسعه شهري و به تبع آن تجاوز به اراضي كشاورزي و باغات حاشيه شهر بوده است. با وجود اين، شايد يكي از بارزترين نمودهاي ناپايداري اغلب شهرهاي ايران، وجود پهنه هاي نسبتاً وسيع رها شده يا حامل كاربريهاي غير شهري، مزاحم متروكه و... در درون و يا حاشيه آنها مي باشد. هدف از پژوهش حاضر، ساماندهي محدوده مورد مطالعه در محله ساربان با بهره گيري از اصول توسعه ميان افزا و دروني مي¬باشد. بدين منظور ابتدا به بررسي مفاهيم و تعاريف اوليه بافت فرسوده و روش هاي مداخله و اصول آن پرداخته مي¬شود. روش تحقيق در پژوهش حاضر روش تحليلي-اسنادي بوده كه به شيوه كتابخانه¬اي و ميداني جمع¬آوري اطلاعات صورت گرفته و با به كارگيري جداول ارزيابي سوآت به تجزيه و تحليل داده¬ها پرداخته شده است. نمونه موردي انتخاب شده در اين مطالعه محله ساربان بجنورد مي-باشد كه نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي¬دهد كه اين محله داراي پتانسيل¬هايي است كه با استفاده از رويكرد توسعه ميان افزا مي¬توان ارائه دهنده راهكارهايي مناسب جهت توسعه دروني محدوده مورد مطالعه باشد.