آسيب شناسي الگوي مسكن آپارتماني با استناد به آموزه هاي اسلامي

يكي از مسائلي كه طي سالهاي اخير، محل بحث فراوان در مجامع دانشگاهي و اجرايي بوده است مسئله «بلند مرتبه سازي» است كه تاكنون چالش هاي نظري و عملي فراواني پيرامون اين مسئله و رويكردهاي حاصل از آن شكل گرفته است. اگرچه اين مسئله در خصوص تمام ابنيه شهري محل بحث است اما در خصوص ابنيه مسكوني، اهميت و ضرورت پرداختن به اين مسئله، مضاعف است. زيرا ترويج رويكرد توسعه عمودي در ابنيه مسكوني معاصر كه در قالب آپارتمان هاي بلند مرتبه نمايان شده است به رغم برخي مزاياي نسبي، با بسياري از وجوه اعتقادي و فرهنگي جاري در كشور ما به عنوان كشوري اسلامي تعارضات و تناقضاتي را ايجاد كرده است كه عمده اين تناقضات را مي توان با استناد به آموزه هاي اسلامي (به ويژه آموزه هاي فقه شيعي) آشكار نمود. بر اين اساس، مسئله اي كه محور اين پژوهش را تشكيل مي دهد عبارت است از «آسيب شناسي مسكن آپارتماني از منظر فقه شيعي». در اين مقاله براي پرداختن به اين مسئله از روشي تركيبي استفاده شده است؛ به نحوي كه در مقام گردآوري داده ها از روش اسنادي و در مقام تحليل داده ها از روش هاي تحليل محتواي كيفي و استدلال منطقي استفاده شده است. طبق يافته هاي اين پژوهش، مسكن آپارتماني به دلايل متعدد از منظر اسلامي مطلوبيت ندارد كه از مهمترين اين دلايل مي توان به مواردي همچون تقابل با ترويج برخي شعائر ديني، ايجاد مزاحمت ساختمان هاي بلند در تهويه ابنيه مجاور، تقابل با انجام برخي تكاليف اجتماعي و تقابل ضمني با برخي از آيات و ادعيه اشاره نمود.