يادگيري سازماني و مديريت دانش

توجه به كثرت آثار در زمينه يادگيري سازماني نشاندهندهي كاري با عظمت و چشمگير ميباشد. طرح اين موضوع و بررسي آن به تفصيل در قالب يك مقاله غير ممكن است. بنابراين، در اين مقاله ادبيات يادگيري را از اواخر دههي1990به دقت مورد بررسي قرار داده و در بارهي چگونگي ارتباط آن با موضوع مديريت دانش بحث خواهد شد. حتي با اين تمركز محدود تداخل بيشتر كه بين يادگيري و ادبيات مديريت دانش بين سالهاي 1995 و 2002 رخ داده است. يادگيري خواه در سطح فردي، گروهي يا سازماني در بارهي بهبود و گسترش آگاهي است: تغيير عقايد، ارزشها و يا رفتارها، يك تغيير يا تبديل در شناخت ميباشد. اين شامل فراگيري و بكارگيري دانش/ شيوههاي جديد، شكلبندي مجدد بخش اصلي دانش/ شيوههاي موجود، اصلاح دانش/ شيوههاي موجود يا بكارگيري دانش/ شيوههاي موجود در يك بافت جديد است. بنابراين، در حاليكه رابطه دقيق بين يادگيري و مديريت دانش نامشخص است به هم مرتبط بودن آنها نيز غير قابل انكار مي-باشد (توماس و همكارانش 2001). هدف اين مقاله بررسي روشهايي است كه ادبيات يادگيري را با موضوع مديريت دانش و اينكه چگونه آن به شناخت پويايي فرايندهاي دانش سازماني كمك ميكنند، پيوند دهد.