بررسي عوامل تاثيرگذار بر توسعه كشاورزي حفاظتي (مطالعه موردي: استان قزوين)

كشاورزي حفاظتي به مجموعه اي از اقدامات شامل نگهداري مقدار مناسبي از بقاياي گياهي در سطح خاك، رعايت تناوب زراعي و كاهش هر چه بيشتر عمليات خاك ورزي گفته مي شود كه سبب صرفه جويي در زمان، انرژي و تقويت منابع آب و خاك مي شود. تحقيق حاضر به منظور بررسي عوامل تاثير گذار بر توسعه كشاورزي حفاظتي انجام گرفت. براي نيل به اين هدف، تعداد 384 نفر از كشاورزان شهرستان هاي مختلف استان قزوين انتخاب شدند. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان داد، ميزان استفاده كشاورزان از كشاورزي حفاظتي متوسط به پايين بود. همبستگي بين آگاهي و كاربرد كشاورزي حفاظتي و ويژگي هاي اجتماعي معني دار و مستقيم بود. ميزان كاربرد كشاورزي حفاظتي با سن كشاروز همبستگي معني دار و معكوس داشت ولي با ميزان استفاده از اعتبارات بانكي همبستگي معني دار و مستقيم داشت. بين مدرك تحصيلي و كاربرد كشاورزي حفاظتي همبستگي وجود نداشت. آگاهي كشاورزان استان از كشاورزي حفاظتي پايين بوده كه باعث گرديده خاك ورزي حفاظتي در سطح كمتري اجراء گردد. نتايج نشان مي دهد كه متغير هاي آگاهي از كشاورزي حفاظتي، عضويت تعاوني، ميزان زمين، نوع فعاليت، ميزان مشاركت و رضايت از درآمد نقش موثري در ميزان كاربرد كشاورزي حفاظتي به عنوان متغير وابسته داشته اند. ميزان ضريب تبيين تعديل شده برابر با 0/53 است. رابطه بين متغيرهاي موقعيت اجتماعي، عضويت در تعاوني ها، نوع مالكيت زمين، نوع توليد اصلي، نوع فعاليت كشاورزي و كاربرد كشاورزي حفاظتي معني دار است اما رابطه بين وضعيت تاهل، شغل جنبي با كاربرد كشاورزي حفاظتي معني دار نيست.