تحليل ساختاري آب و توسعه‌ي كشاورزي در كردستان

مفهوم توسعه علي‌رغم تعدد تعاريف يك ويژگي عمومي دارد و آن اين است كه توسعه مفهومي كيفي و بين نسلي است بنابراين هرچه توسعه را كيفي‌تر ببينيم ملاحظات آن پيچيده‌تر مي‌شود و ما ملزم هستيم عناصر آن را در يك مدل سيستميي طراحي و اجرا كنيم مخصوصاً زماني كه توسعه مربوط به عوامل اصلي حيات طبيعي مانند آب، خاك و محيط زيست باشد. در اين مطالعه كه به روش اسنادي انجام شده است اطلاعات و گزارشات رسمي بخش دولتي مربوط به موضوع آب و عملكرد آن در محدوده استان كردستان تحليل كيفي و ساختاري شده است. بر اساس داده‌هاي موجود، استان كردستان دو برابر ميانگين كشوري بارندگي دارد و با حدود 6 ميليارد متر مكعب منابع آبي تنها 28 درصد از پتانسيل آبي خود را استحصال مي‌كند و از آب استحصال شده حدود 90% در بخش كشاورزي مصرف مي‌گردد. خروج آب از استان، تشديد بحران كم‌آبي و عدم سازگاري بين منابع آب و خاك از ويژگي‌هاي مهم اقتصادي آب و كشاورزي در كردستان است. در اجراي برنامه‌هاي توسعه كشاورزي و استفاده بهينه از منابع آب استان مدل سيستمي و برنامه‌ريزي بر اساس آمايش سرزمين وجود ندارد. براي تغيير در وضعيت موجود بايد روش‌هاي جديد توليد و توزيع محصولات كشاورزي و استفاده‌ي بهينه از منابع پايدار با ديدگاه سيستمي و آمايش سرزميني اجرا نمود