نگاهي بر كاربرد برنامه¬ريزي سناريويي در برنامه¬ريزي منطقه¬اي مباني ادغام فرآيند و چشم¬انداز برنامه¬ريزي

از دوران پيش از انقلاب تاكنون برنامه¬ريزي منطقه¬اي رويكردهاي مختلفي را از سر گذرانده است اما هيچ‌يك از اين رويكردها توان پاسخگويي به شرايط درحال تغيير منطقه را نداشته و در صورت نياز غير منعطف هستند. از طرف ديگر اين نوع برنامه-ريزي اغلب نه¬تنها به تمركززدايي كمك نكرده بلكه موجب تمركزگرايي بيشتر در منطقه¬ شده است. واقعيت اين است كه مجموعه برنامه¬هاي عمراني قبل و بعد از انقلاب، موفق به ايجاد تعادل منطقه¬اي نشدند و به تشديد نابرابري¬ها و قطبي شدن فضايي و بخشي دامن زدند. در اين گذار برنامه¬ريزي منطقه¬اي چه‌بسا هيچ¬گاه وجود نداشته و بيشتر سياست¬گذاري منطقه¬اي و تا حدي منطقه¬اي كردن برنامه¬هاي ملي بوده است. در حقيقت اين نوع تفكر برنامه¬ريزي در شرايط در حال تغيير در شهرها و ديد محدود هيچ¬گاه پاسخگوي وضعيت و برقراري تعادل در سطح منطقه نمي¬باشد. ازاين‌رو نياز به برنامه¬ريزي كاربردي و انعطاف-پذير با توجه به شرايط جهان درحال تغيير امري اساسي است. در اين راستا رويكردي نوين در سال 1973 با عنوان برنامه¬ريزي سناريويي براي جهان درحال تغيير ارائه شد. اين رويكرد مبتني بر سناريو براي برنامه¬ريزي راهبردي و منطقه¬اي است كه بر نقاط قوت روش‌هاي برنامه‌ريزي سناريويي سنتي و به‌طور هم‌زمان غلبه بر نقاط ضعف خود ايجادشده است. هدف از اين پژوهش بررسي نقش برنامه¬ريزي سناريويي در فرآيند برنامه¬ريزي منطقه¬اي است. در اين راستا چهار سناريو منطقه¬اي شهر مونت¬فلور آفريقا موردبررسي قرار گرفت و پيامدهاي هريك بررسي شد. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي¬دهد اگرچه برنامه‌ريزي سناريويي به‌طور بالقوه راضي‌كننده به نظر مي‌رسد، اما خطر اشتباهات و خطاهايي كه در ساير برنامه‌ريزي‌ها يا مدل‌ها وجود دارد، در آن نيز هست. بااين‌حال عوامل مختلفي مانند، اهميت زياد حال و تخمين فراتر از توانايي ما براي كنترل آينده، مي‌تواند طيف وسيعي از عدم قطعيت‌هاي موردتوجه را كاهش دهد.