ارزيابي راهبردهاي توسعه ي پايدار كيفيت محيطي مناطق روستايي

روستانشيني شكل ويژه اي از استقرار و معيشت انسان و جلوه بارز اقتصادي و اجتماعي است كه با نظامي كم و بيش پايدار در طي قرون متمادي دوام يافته است. نقش و جايگاه روستاها در فرايندهاي توسعه اقتصادي، اجتماعي و سياسي در مقياس محلي، منطقه اي، ملي، بين المللي و پيامدهاي توسعه نيافتگي مناطق روستايي چون فقر، نابرابري فزاينده، رشد سريع جمعيت، بيكاري و ... موجب توجه جدي به توسعه روستايي و تقدم آن بر توسعه شهري گرديده است. در سالهاي اخير توجه به برنامه ريزي كالبدي سكونتگاههاي روستايي و كيفيت محيطي مناطق روستايي به منظور يافتن مطلوب ترين وضعيت سازگاري بين فضا و جامعه، در دستور كار سازمانها و نهادهاي توسعه روستايي قرار گرفته است. بر اين اساس تمامي فعاليت هاي منسجم و منظمي كه به منظور ساماندهي و بهسازي محيط كالبدي سكونتگا ههاي روستايي انجام گرفته، مورد توجه برنامه ريزان واقع شده است. آن ها مي كوشند تا بستر مناسبي براي توسعه كالبدي سكونتگاههاي روستايي فراهم آورند و مي كوشند تا رويكردي مناسب براي توسعه مناطق روستايي، شناسايي فرصتها، چالش ها، نقاط قوت و ضعف و امكانات توسعه همه جانبه و پايدار كالبدي در عرصه هاي روستايي و نيز رويكردهاي و سياست هاي توسعه روستايي با تأكيد بر توسعه كالبدي در برنامه هاي خود قرار دهند. در اين تحقيق هدف بررسي راهبردهاي توسعه ي پايدار كيفيت محيطي مناطق روستايي است كه روش تحقيق به صورت توصيفي- تحليلي و روش گردآوري اطلاعات به صورت اسنادي مي باشد. نتيجه بدست آمده از تحقيق بيانگر اين است كه با توجه به مشكلات ساختاري-كاركردي مناطق روستايي، بايد توسعه سكونتگاههاي روستايي در بخش هاي اقتصادي، اجتماعي و محيطي با در نظر گرفتن رويكردهاي توسعه پايدار بوده چرا كه سكونتگاههاي روستايي با شدت و ضعف متفاوت با چالشهايي نظير فقر، نابرابري درآمدي، مهاجرت هاي روستايي و تخليه روستاها، غفلت از مديريت كالبدي و فضايي و آسيب پذيري بالاي سكونتگاههاي روستايي روبه رو هستند و مي توان دريافت كه ارتباط بين رويكردهاي پايدار و كيفيت محيطي بسيار لازم است.