ناهماهنگي‌هاي آموزشي در بازار كار ايران

بررسي رسالت نظام آموزشي يك جامعه در فراهم كردن رشد و توسعه قابليت‌هاي افراد در ابعاد مختلف از مباحث اساسي‌ است كه مي‌توان از زواياي گوناگون بدان پرداخت. از بعد بررسي كاركردهاي اقتصادي آموزش، تلاش براي پيوند هر چه منطقي‌تر و محكم‌تر اهداف و روش‌هاي آموزشي با مقتضيات اجتماعي و نيازهاي شغلي جوامع است. با چنين رويكردي مقاله حاضر در صدد پاسخگويي به اين سوال اساسي است كه آموزش عالي ايران تا چه اندازه توانسته است بر عملكرد بازار كار تأثيرگذار باشد؟ در اين راستا، اين مقاله كوشيده است تا تأثير تركيب نيروي انساني شاغل در صنايع توليدي ايران را بر عملكرد اين صنايع كه در اين پژوهش با شاخص سودآوري مورد ارزيابي قرار گرفته است، بررسي نموده و اين بررسي بر حسب كدهاي دو رقمي ISIC طي برنامه‌هاي سوم، چهارم و سه سال نخست برنامه پنجم (92- 1379) صورت گرفته است. با استفاده از روش اقتصاد سنجي پنل ديتا، نتايج اين پژوهش نشان‌دهنده‌ آن است كه اگرچه در طي دوره مذكور بين تغييرات سهم اشتغال دارندگان مدارك عالي و سودآوري در صنايع توليدي ايران رابطه‌اي مثبت و معني‌داري وجود داشته اما برآوردهاي مذكور نشان‌دهنده تأثيري بسيار اندك است. اين نتايج مبين همسويي اندك ميان برون‌داد آموزش عالي در كشور و نيازمندي‌هاي اساسي بخش صنعت و بعبارتي ناهماهنگي‌هاي آموزشي در بازار كار ايران است. از اين رو به نظر مي‌رسد بازنگري در سياست‌هاي آموزش عالي و نيز بازار كار به تفكيك بخش‌هاي اقتصادي امري لازم و ضروري است.