بررسي مفهومي شهر هوشمند و بازگشت پذيري آن

نظريه شهر هوشمند تاريخچه مختصري دارد، اما همين تاريخچه مختصر، تاثير گسترده اي بر گفتمان معاصر در زمينه توسعه شهري و شيوه هاي نوآوري آن داشته است. تا چند دهه پيش، دانش پژوهان هم اصطلاح شهر هوشمند را بندرت به كار ميبردند، چه برسد به مسيولان و كارگزاران شهري . با وجود اين، تقريبا در يك دهه گذشته، اين اصطلاح به اوج درخشش خود رسيد تا اندازهاي كه اكنون در متون علمي بتدريج جايگزين اصطلاح شهر پايدار شده كه مدت ها بر برنامه ريزي و سياست شهري حكم فرما بوده است. به نظر ميرسد سياستگذاران شهري، اين مفهوم جديد را بر اساس نويد آن (كه هنوز محك زده نشده) براي احياي رشد اقتصادي شهري در كنار ارتقاي قابليت زيستپذيري و عملكرد زيستمحيطي، مشتاقانه پذيرفتهاند. خطر اين پذيرش در كشور ما در آن است كه ممكن است شهر هوشمند به كليد واژهاي تبديل شود كه بدون آنكه از مفهوم ذهني و دقيق خود بهرهاي داشته باشد، در معرض تفاسير مختلف و روندهاي سطحي قرار گيرد. البته، مطالعه انتقادي اين پديده نوظهور، بيانگر اين است كه محبوبيت شهر هوشمند تا حد زيادي حاصل ادغام موفق دو گفتمان مفهومي قوي يعني چشمانداز بهرهبرداري از نوآوريهاي ديجيتال شهري براي مقاصد رشد اقتصادي شهري و رفرم حكومت است.به منظور بررسي كاملتر موضوع، اين مقاله به پرداخته است. تاييد مي كند كه ضمن تمركز بر به كارگيري سيستم هاي فناورانه در زيرساخت شهري و فرايندهاي شهر هوشمند تحليل ريشه هاي مفهومي بتدريج مفاهيم موجود را گسترش ميدهد و حداقل به دو روش شهر هوشمند دولتي، احتمالا تازگي منحصر به فردي به اين موضوع مي بخشد، اما با اين وجود مهم، استدلال ميشود كه شهر هوشمند نشان دهنده دستور كار نسبتا برگشت پذيري است: اول اينكه حاكي از بازگشت به سنت برنامه ريزي منطقي و نويني است كه بر فناوري ديجيتال به عنوان روند استانداردسازي تصميم گيري تمركز دارد؛ دوم اينكه با توجه به تمركز غالب بر رشد اقتصادي از طريق نوآوري فناورانه ديجيتال، بازگشت نسبي از تعهد به پايداري شهري را نشان ميدهد