بررسي رابطه بين اينترلوكين هاي 17و23 بيماران پيوند كليه متعاقب فعاليت هاي ورزشي منتخب

1-مقدمه در مطالعات اخير ايمونولوژي ورزش بيشتر بر اجزاي كليه¬ي دستگاه ايمني و از آن جمله سايتوكاين¬ها تأكيد شده است. سايتوكاين¬ها پلي پپتيدهاي توليد شده توسط سيستم ايمني هستند كه در پاسخ به صدمه بافتي يا عفونت توليد مي¬گردند سايتوكاين¬ها پيشگوهاي زود هنگامي براي اختلال عملكرد كليه پيوندي هستند. (عباس زاده و همكاران، 1389). IL- 23 بخش مهم واكنش التهابي در مقابل عفونت است. اين پروتئين تنظيم صعودي ماتريس metalloprotease MMP9 را بهبود مي‌بخشد، تشكيل رگ‌هاي خوني را افزايش مي‌دهد و نفوذ سلولي CD8 + T را كاهش مي‌دهد. اخيرا IL -23 در پيشرفت تومورهاي سرطاني مرتبط يافته شده است. ياخته‌هاي بيگانه خوار درشت مونوسيتي انسان IL23 را در واكنش به عفونت ويروسي توليد مي‌كند. اينترلوكين 17 به عنوان توابع خانوادگي سيتوكين التهابي نسبت به حمله سيستم ايمني واكنش نشان مي‌دهد كه از سوي بيماري‌زاهاي خارج از سلولي رخ مي‌دهد و باعث تخريب ماتريس سلولي عامل بيماري‌زا مي‌شود (سلاجقه، 1383). در مطالعات اخير ايمونولوژي ورزش بيشتر بر اجزاي كليه¬ي دستگاه ايمني و از آن جمله سايتوكاين¬ها تأكيد شده است. لذا با توجه به افزايش روزافزون تعداد بيماران مبتلا به مشكلات مزمن كليوي و نقش فاكتورهاي ايمني در موفقيت عمل پيوند و جلوگيري از رد پيوند در اين بيماران هستند بنابراين باتوجه به موارد فوق و نقش فعاليت بدني در تقويت سيستم ايمني در افراد مختلف، تحقيق حاضر با هدف بررسي رابطه بين اينترلوكين هاي 17و23 بيماران پيوند كليه متعاقب فعاليت هاي ورزشي منتخب طراحي گرديده است. 2- روش شناسي از بين بيماران گيرنده كليه شهر شيراز با محدوده سني 20 تا 50 سال 36 نفر انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه تمرين و كنترل تقسيم شدند. گروه تمرين جهت اندازه گيري متغير هاي تحقيق قبل و بعد از دوره تمرين خونگيري بنجام شد. و گروه تمرين به مدت 10 هفته سه جلسه در هفته بود كه هر جلسه به مدت 60-90 دقيقه در برنامه فعاليت ورزشي با شدت 50-70 درصد حداكثر ضربان قلب و تمرين مقاومتي با استفاده از وزنه هاي آزاد با 45-65 درصد يك تكرار بيشينه انجام دادند. جهت تجزيه و تحليل يافته ها و همبستگي متغير هاي تحقيق از آزمون t مستقل و ضريب همبستگي نسبي اسپيرمن استفاده شد در نرم افزار spss نسخه 19 و سطح معناداري 05/0≥p value در نظر گرفته شد. 3- نتايج يا يافته ها نتايج آزمون t مستقل نشان داد يك دوره تمرينات منتخب اثر معناداري بر IL17 (81/0=p) و IL23 (45/0=p) ندارد. همچنين نتايج آزمون همبستگي پيرسون نشان داد همبستگي معني داري ميان IL17 و IL23 در گروه تمرين (44/0=r و 06/0=p) و گروه كنترل (12/0-=r و 62/0=p) وجود ندارد. 4- بحث و نتيجه گيري نتايج نشان داد يك دوره تمرينات منتخب اثر معناداري بر IL17 و IL23 ندارد. همچنين نتايج نشان داد همبستگي معني داري ميان IL17 و IL23 متعاقب تمرينات ورزشي وجود ندارد. با توجه به تحقيقات اندكي كه در مورد ورزش و اينترلوكين 17 تا كنون شده است امكان مقايسه و بررسي نتايج اين تحقيق با ساير يافته ها مشكل مي باشد. مثلاً دوزاوا و همكاران (2009)، نشان داد كه مقادير IL-17تنها پس از تمرين شديد افزايش داشته است. تفاوت تحقيق دوزاوا و همكاران با پژوهش حاضر يكي در نوع آزمودني است كه در تحقيق دوزاوا از حيوان استفاده شد ولي آزمودني هاي تحقيق حاضر انسان بودند. سوگاما و همكاران (2012)، نيز نشان دادند يك جلسه فعاليت ورزشي دوگانه استقامتي موجب افزايش معني دار IL-6 و افزايش اندك و غير معني دارIL-17 و IL-23 پس از مسابقه شد. محققان اعتقاد دارند كه IL-17 ايجاد شده توسطIL-6 و فعال شده توسطIL-23 يا ساير سلول هاي توليد شده ممكن است فعاليت نوتروفيل ها و آسيب عضلاني را پس از يك ورزش استقامتي طولاني مدت افزايش دهد. تفاوت تحقيق سوگاما و همكاران نيز از لحاظ نوع آزمودني (ورزشكار و غير ورزشكار، سالم و بيمار)، نوع فعاليت (مسابقه و تمرين) و مدت فعاليت (يك جلسه و ده هفته) با پژوهش حاضر متفاوت است كه مقايسه اين تحقيق با يكديگر را مشكل مي سازد. 5- نتيجه گيري به طور كلي مي توان نتيجه گرفت تمرينات ورزشي تاثيري برسيتوكين هاي التهابي بيماران پيوند كليه ندارد.