تاثير همدلي بر مشاركت معلولين در فعاليت هاي ورزشي استان فارس

بين ورزش وجامعه رابطه متقابلي وجود دارد، مبني بر اينكه ورزش بازتاب‌دهنده روابط اجتماعي و فرهنگ جامعه است ولي در سال‌هاي اخير محققان در پي آنند كه تأثير ورزش بر جامعه و اجتماع را كه بعد ديگري از اين ارتباط است، بررسي نمايند (غني، 1381). با توجه به حساسيت هاي بالا به ورزش معلولين مي بايستي به اين قشر افراد توجه ويژه نمود. ورزش مي تواند تاثير مثبتي بر زندگي افراد معلول داشته باشد همانگونه كه مي تواند نقش كليدي در زندگي و جوامع افراد غيرمعلول بازي كند، به خوبي مستند شده كه افراد معلول در مقايسه با افراد بدون معلوليت، تمايل كمتري به شركت در جلسات ورزشي و فعاليتهاي بدني دارند(حسيني، 1392). با توجه به كنوانسيون سازمان ملل متحد در مورد حقوق معلولين، اين افراد كساني هستند كه در دراز مدت دچار اختلالات جسمي ، رواني، فكري و يا حسي ميشوند كه در تعامل با موانع مختلف ممكن است مانع مشاركت كامل و موثر در جامعه شود. معلوليت مي تواند دائمي يا موقت باشد و ميتواند از بدو تولد باشد يا بعداً در زندگي از طريق جراحت يا بيماري ايجاد شود(نيازي، 1386). در كشورهاي در حال توسعه ، افراد معلول اغلب با موانع و مشكلاتي براي مشاركت در ورزش و فعاليتهاي جامعه مواجه هستند و اين ممكن است شامل مسائل پيچيده اي از جمله نگرش نسبت به معلوليت، اعتقادات سنتي و سيستم هاي تربيت بدني، دسترسي به زيرساخت هاي ورزشي از جمله خدمات ، امكانات و تجهيزات باشد(وحداني، 1384). ورزش و فعاليت بدني همچنين باعث بهبود وضعيت جسماني و حالت عمومي در بيماران رواني با اختلالات افسردگي و اضطراب مي شود. علاوه بر اين، ورزش و فعاليت جسمي با بهبود آگاهي اجتماعي و ارتقاء اعتماد به نفس ارتباط دارد و مي تواند كمك به توانمندسازي افراد معلول نمايد(گلا ، 2010). ايمي و همكاران (2015) در تحقيق خود كه با هدف سلامت عمومي به واسطه مشاركت در ورزش انجام شد پس از بررسي برنامه ها و اهداف انجام شده پي بردند كه در طول اين سال ها اهميت فعاليت بدني در سطح جامعه به شكل قابل توجه اي مشخص گرديده است. پريير و همكارانش (2013) در تحقيقي به بررسي خصوصيات ورزشكار و رويكرد فرآيندي اعمال مربوط به سلامتي و مشاركت ورزشي را در افرادي كه ناتواني فيزيكي اكتسابي دارند پرداختند،نتيجه گيري به دست آمده به اين صورت است كه مدل HAPA مدل پيش گوي مناسبي براي مشاركت ورزشي در ميان افراد ناتوان جسمي اكتسابي مي باشد، از آن گذشته خصوصيات فردي ورزشكار عامل اختلاف معنادار اضافي در مشاركت ورزشي به حساب مي ايد. اين ساختارها مي توانند اجزاي ارزشمندي جهت برنامه هاي ارتقاء ورزشي براي افراد معلول جسمي با شند. با توجه به مطالب بيان شده وهمچنين بر مبناي يافته هادر اين زمينه، پژوهش حاضر درپي تبيين تاثير همدلي بر مشاركت معلولين در فعاليت هاي ورزشي استان فارس است.