اثر يك دوره تمرين پلايومتريكي بر توان بي هوازي ناجيان غريق شهرستان كهگيلويه

مطالعه حاضر با هدف بررسي اثر هشت هفته تمرينات پليومتريك بر توان بي هوازي ناجيان غريق انجام شد. بدين منظور تعداد 16 نفر از ميان ناجي فعال شهرستان كهكيلويه انتخاب و دو گروه 8 نفره تحت عنوان گروه تمرين و گروه كنترل تقسيم شدند. گروه تمرين به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته، هر جلسه 45-60 دقيقه تمرينات منتخب پلايومتريك را با ضربان قلب 80-90 درصد ضربان قلب انجام دادند. توان بي هوازي در پيش آزمون و پس آزمون از طريق آزمون وينگيت اندازه گيري شد. جهت تجزيه و تحليل يافته هاي تحقيق از آزمون t مستقل و وابسته استفاده شد. سطح معني داري در همه آزمون ها 05/ 0 در نظر گرفته شد. نتايج آزمون t مستقل نشان داد يك دوره تمرين پلايومتريكي (001 /0=P و 14/ 2-=t) اثر معني داري بر افزايش توان بي هوازي ناجيان غريق دارد. به طور كلي مي توان نتيجه گرفت تمرينات پليومتريك اثر معني داري بر بهبود توان بي هوازي ناجيان غريق شهرستان كهگلويه دارد.