مقايسه تاثير دو برنامه تمرين تناوبي با شدت بالا بر ميزان اكسيداسيون چربي در زمان بازيافت پس از تمرين در دختران فعال

1-مقدمه تمرينات تناوبي سرعتي (SIE) نوعي از تمرينات تناوبي با شدت بالا (HIIE) مي باشد كه باعث بهبود ميزان اكسيداسيون چربي در زمان بازيافت پس از تمرين مي شود. افزايش متابوليسم در زمان بازيافت پس از تمرين كه به عنوان اكسيژن مصرفي اضافه پس از تمرين شناخته ميشود، سومين مكانيزم احتمالي است كه موجب كاهش چربي بدن همراه با SIT مي گردد.EPOC با حذف لاكتات وH+ ،افزايش عملكرد قلبي تنفسي، افزايش دماي بدن، اثرات كاتكولامين ها و بازسازي دوباره گليكوژن همراه است و در نتيجه فشار متابوليكي زياد در زمان تمرين شديد ايجاد مي شود. از طرفي شواهد ديگر نشان مي دهد كه كاتابوليسم چربي پس از تمرين بيشتر از مقدار مورد نياز براي بازسازي ذخاير انرژي و گليكوژن عضلاني است چندين مطالعه نشان مي دهد كه بخش زيادي از EPOC به علت افزايش چرخه TG/FA اتفاق مي افتد در زمان بازيافت پس از تمرين، ليپوليز و مقدار FA گردش خون افزايش مي يابد. هدف از انجام پژوهش حاضر مقايسه تاثير دو برنامه تمرينات تناوبي با شدت بالا بر ميزان اكسيداسيون چربي زمان بازيافت پس از تمرين در دختران فعال بود.. 2- روش شناسي به اين منظور 10 نفر از زنان فعال به صورت داوطلبانه ( ميانگين سن: 8/23 سال، وزن: 2/57 كيلوگرم، حداكثر اكسيژن مصرفي: 5/40 ميلي ليتر/ كيلوگرم در دقيقه) در اين پژوهش شركت كردند. آزمودني ها به صورت متقاطع با فاصله زماني 6 روز برنامه تمريني اول ( 24 تناوب 5 ثانيه اي با استراحت 40 ثانيه) و برنامه تمريني دوم ( 4 تناوب 30 ثانيه اي با استراحت 240 ثانيه) را اجرا كردند. نسبت كار به استراحت (8/1 ) در هر دو برنامه تمريني يكسان بود. شاخص هاي هزينه انرژي زمان تمرين و بازيافت پس از تمرين، اكسيژن مصرفي اضافي پس از تمرين، نسبت تبادل تنفسي و همچنين اكسيداسيون چربي بازيافت پس از تمرين مورد ارزيابي قرار گرفت. 3- نتايج يا يافته ها نتايج پژوهش حاضر نشان داد هزينه انرژي زمان تمرين 5:40 (000/0=p)، هزينه انرژي بازيافت پس از تمرين 5:40 (036/0=p)، ميزان RERبازيافت پس از تمرين 5:40 (000/0=p)، به طور معني داري در مقايسه با تمرين 30:240 بيشتر بود. همچنين ميزان اكسيداسيون چربي در زمان بازيافت پس از تمرين 5:40 در مقايسه با تمرين 30:240 به طور معناداري كمتر بود (000/0=p). 4- بحث و نتيجه گيري ميزان اكسيداسيون چربي در مدت 90 دقيقه بازيافت به صورت معني دار در تمرين 30:240 در مقايسه با تمرين 5:40 بالاتر بود (000/ 0=p)، همچنين در تعامل زمان و تمرين در زمان 30 دقيقه اول (004/ 0=p) و 30 دقيقه دوم (001/ 0=p) در تمرين طولاني تر، احتمالا در زمان تمرين، از ذخاير چربي بيشتري در دوره هاي استراحت استفاده شده است، در حاليكه در تمرين 5:40 سوخت غالب ATP درون عضلاني، فسفو كراتين و گليكوژن عضلاني مي باشد. به دليل اينكه ممكن است فسفو كراتين مصرف شده در دوره استراحت كوتاه تمرين 5:40، به طور كامل بازسازي نشود، ممكن است در وهله هاي بعدي تمرين ، با تغيير تدريجي به سمت گليكوليز بي هوازي جهت تامين انرژي مورد نياز براي اجراي فعاليت همراه باشد. افزايش در جريان گليكوليتيك در تمرينات سرعتي منجر به تشكيل لاكتات بيشتر، كاهش بيشتر ظرفيت بافري عضله و كاهش سطح PH (در عضله و خون) مي گردد. علاوه بر اين، ميزان گليكوژنوليز ممكن است به علت كوتاه بودن زمان استراحت بين تكرار ها و غالب بودن سيستم انرژي فسفاژن و گليكوليزي بي هوازي و تجمع متابوليت هاي ناشي از اين دو سيستم در تمرين 5:40 بيشتر از تمرين 30:240 باشد 5- نتيجه گيري نتيجه پژوهش حاضر نشان داد ميزان اكسيداسيون چربي بازيافت پس از تمرين، در هر دو برنامه تمريني افزايش مي يابد اما ميزان آن در تمرين 30:240 در مقايسه با تمرين 5:40 بالاتر بود. با وجود اكسيداسيون چربي بالاتر در زمان بازيافت پس از تمرين 30:240، ميزان هزينه انرژي زمان تمرين، ميزان هزينه انرژي بازيافت پس از تمرين و مقدار EPOC در تمرين 5:40 در مقايسه با تمرين 30:240 بيشتر بود. با ملاحظه نتايج پژوهش حاضر چنين به نظر مي رسد، به كارگيري تمرينات SIE با دوره هاي طولاني تر كار و استراحت براي اكسيداسيون چربي بيشتر در زمان بازيافت پس از تمرين موثر تر است.