نظريه معماري بيوفيليك با رويكرد روانشناسي محيطي

امروزه زندگي شهرنشيني و پيشرفت هاي فناوري، انسان را از طبيعت دورساخته و عدم آسايش و آرامش انسان ها را به دنبال داشته است. اين در حالي است كه پيوند انسان و طبيعت همواره غيرقابل انكار بوده و سبب ادامه حيات او بوده است. ارتباط تنگاتنگ انسان با طبيعت سبب شده است تا معماران نيز هم از طبيعت براي طراحي بناها الهام گرفته و هم در تلاش براي مستحكم تر كردن ارتباط انسان با طبيعت برآيند. معماري بيوفيليك، يكي از رويكردهاي جديد در معماري امروز است كه در پي طراحي بناها با استفاده از عناصر طبيعت است تا از اين طريق انسان به آرامش روحي و رواني دست يابد. از لحاظ رواني نيز انسان نيازمند اين ارتباط بوده و مباحث روانشناسي محيطي، مهر تاييدي بر اين ادعا هستند. هدف اين پژوهش بررسي مفهوم معماري بيوفيليك و ارتباط آن با روانشناسي محيط است. بدين منظور ابتدا مفهوم روانشناسي محيطي، ادراك محيطي و ادراك طبيعت بيان مي شود، پس از آن به ارائه تعاريفي از معماري بيوفيليك و رويكردها و عناصر اين معماري پرداخته مي شود. در ادامه اصول طراحي معماري بيوفيليك در بناها از جنبه هاي مختلف بيان مي گردد و در انتها ارتباط اصول معماري بيوفيليك با روانشناسي محيطي مشخص مي شود. روش تحقيق، توصيفي-تحليلي مي باشد و جمع آوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي انجام شده است. نتايج حاكي از عواملي است كه سبب ارتباط معماري بيوفيليك و روانشناسي محيطي مي شودو آنها را در ارتباط تنگاتنگي با هم نگه مي دارد برگشت انسان به طبيعت يكي از موضوعات مهمي است كه علاوه بر آرامش جسماني، آسايش روحي و رواني انسان را نيز به دنبال دارد و روانشناسي محيطي از طريق ادراك طبيعت اين ادعا را ثابت مي كند.