نگاهي نوگرا در طراحي مساجد معاصر ايران (در بازه زماني 1336 الي 1365)

مسجد از اولين ساختمان هايي است كه در جهان اسلام بنا شده؛ اما به تدريج و با گذشت زمان، فرم و فضا و تزيينات آن دستخوش تغييرات شده است. اين تغييرات ممكن است به دلايل مختلفي نظير اهداف و توانايي سازندگان تا تكنولوژ ي هاي ساخت صورت گيرد.در دوران معاصر، نگاه معماري مدرن و در امتداد آن معماران آكادميك نسل جديد بر روي طراحي بناهاي جديد، از جمله مساجد، تأثيرهاي فراواني داشته است. يكي از مهمترين اين تأثيرات تغييرات شكلي و فضايي مساجد در دوران معاصر است به نحوي كه امروزه مساجد نوگرا به عنوان خوانش جديدي از مسجد در فضاي معماري و جامعه مطرح شده اند. در اين مقاله پس از بررسي چند مورد از مساجد و بناهاي مذهبي ساخته شده در دوره معاصر مي توان نتيجه گرفت ايده هاي طراحي جديد ،نو آفريني نماد ها وخلق فرم هاي غير تكراري ، الحاق عملكرد هايي متناسب با ضرورت هاي جامعه،به كارگيري مصالح و تكنولوژي نو از ويژگي هاي بارز در طراحي مساجد معاصر است ولي درست است كه برخي دگرگوني هاي ناشي از پيشرفت فناوري در معماري ضروريست، اما بايد مرزي مشخّص براي آن در نظر گرفته شود تا تغييرات شكلي باعث تغيير مفاهيم والاي انساني نگردد و معماري مسجد در عين بداعت، همچنان بازگوكنندة تعاليم اسلامي باشد در غير اين صورت، محصول، شمايي غيراصيل از فضاي عبادي است.