ضرورت برنامه ريزي كالبدي به صورت كيفي براي تحقق معماري پايدار روستايي ( با تعميم روستاي گنبد حسين اباد در مدل پنيا و پارشال )

ساخت و ساز به عنوان عامل شكل دهنده كالبد شهرها و روستاها از اهميت بسيار بالايي در تعيين سطح كيفيت زندگي جمعيت ساكن در ان برخوردار است ، پس لازم است براي ارتقاء هر چه بيشتر اين سطح كيفي تلاش شود. يكي از موثرترين روش ها اعمال برنامه ريزي كالبدي در سطح تك بناها مي باشد كه البته در سطح شهرها تا حدودي مطرح شده، اما در حال حاضر انچه بسيار ضروري مي نمايد تدوين اين برنامه در محيط هاي روستايي است. اگر بگوييم نطفه شهر در روستاها بسته مي شود، پر بيراه نگفته ايم . پس منطقي به نظر مي رسد كه طراحي مطلوب براي جامعه را ابتدا از روستا ها شروع كنيم. نه به اين خاطر كه اين مدل را ابتدا در جوامع كوچكتر آزمايش كنيم ( كه البته مي توان آن را به عنوان توفيق اجباري نيز در نظر گرفت ) بلكه با صرف هزينه كمتر و نتيجه گيري سريعتر اين موضوع را هم در سطح جامعه و هم در سطح مديريت خرد و كلان كشوري نهادينه كنيم. در اين مقاله ابتدا يك روستا در اقليم سرد به عنوان نمونه موردي براي برنامه ريزي انتخاب شده سپس با بررسي روند ساخت و ساز در بافت قديمي و همچنين بخش هاي تازه ساخت و قرار دادن در الگوي برنامه ريزي به صورت كيفي ( پنيا، پارشال)، و با درنظر گرفتن ملاحظات دوازده گانه در چهار مرحله، راهكار هاي لازم براي تحقق روستايي با هويت و پايدار را ارائه كرده است. البته مرحله پنجم در اين نوشته مطرح نشده است. اول به اين دليل كه اين مرحله، تا حدودي مختص خلاقيت هاي معمارانه است و هر معمار مي تواند ان را با توجه به مفاهيم مدتظر خود تبيين كند. دوم نيز به اين دليل كه اين مبحث، (با توجه به حجم مطالب) خود نيازمند مقاله اي جداگانه است.