بررسي كالبد معماري مجتمع هاي مسكوني با رويكرد پايداري اجتماعي

امروزه آدمي بطور فطري موجود اجتماعي و نيازمند روابط ناشي از آن ميباشد. مجتمع هاي مسكوني با توجه به ماهيت و كاركرد خود از عموميترين فضاهاي مجتمع هاي زيستي در مقوله حفظ و توسعه ارتباطات اجتماعي محسوب ميشوند. اين در حالي است كه در عصر جديد با گسترش شهرنشيني و دگرديسي نظامهاي سنتي، زندگي انسانها بيش از پيش به سمت خصوصي شدن سوق مي يابد. در مجتمع هاي مسكوني فضاهاي عمومي بستر، بخش عمده اي از ارتباطات و تعاملات اجتماعي افراد مي باشد. حضور مثبت افراد در اجتماع سطح تعاملات مثبت اجتماعي را بالا برده و سبب ارتقاء كيفيت زندگي در محيط از طريق تقويت حس تعاون و شهروندي مي گردد. محيط كالبدي نيز در ارتباط با رفتارهاي انسان امكانات بالقوهاي دارد. در اين راستا، فضاهاي عمومي مجتمعهاي مسكوني بعنوان محيطي كه امكان حضور ساكنان دركنار يكديگر را فراهم ميكند، ميتواند زمينه ساز ايجاد تعامل بين آنها شود. پايداري اجتماعي در مجتمع هاي مسكوني، وضعيتي است كه ساكنان از زندگي درخانه و مجتمع خود رضايت داشته باشند و از همسايگي با ساير ساكنان لذت برند. در اين وضعيت، مجموعه شرايط زندگي به نحوي است كه با گذشت زمان تعاملات اجتماعي بيشتر مي شود و اكثريت ساكنان نسبت به محل زندگي خويش تعلق خاطر و دلبستگي مي يابند. در پژوهش حاضر، اصول پايداري اجتماعي و ملاك هاي آن در مجتمع هاي مسكوني و با بهره گيري از مطالعات از پيش صورت گرفته توسط ساير محققين در زمينه پايداري اجتماعي در مجتمع هاي مسكوني بررسي گرديده و در نهايت راه هايي براي رسيدن به اين پايداري ارائه خواهد شد، روند تحقيق به اين صورت مي باشد كه براي درك بيشتر موضوع مورد چالش از طريق مطالعات كتابخانه اي، يك سري مباني نظري در رابطه با مفاهيمي چون پايداري اجتماعي،در مسكن بيان مي گردد.